«جلسه» - نامیده می‌شود. ریشه آن از جَلَسَ مشتق شده که به معنای «نشستن» است. عبارت کامل آن باید مجلسِ عزا، به معنای «گرد هم آمدن سوگوارانه» باشد. در شبه قاره هند معمولاً واژه عزا ذکر نمی‌شود در حالی که در ایران واژه مجلس حذف شد، و به جای مجلس روضهخوانی یا مجلس تعزیه، فقط روضهخوانی یا تعزیه کاربرد عمومی دارد.
روضهخوانی مراسمی ایرانی است که در آن، نوحه‌ها به صورت دم گرفتن و عمومی، با موضوع مصیبت حسین [علیه السلام] و دیگر شهدای شیعه از بر خوانده می‌شود. این مراسم، به همراه نمایش‌های مربوط به مصائب و دسته‌های عزاداری محرم، سه رکن آیین عزاداری شیعی را تشکیل می‌دهد.
از برخوانی و دم گرفتن مرثیه برای شهدای شیعی دست‌کم به سال ۶۵ق. باز می‌گردد. کتب عزاداری که به مقاتل معروف است، اغلب به زبان عربی نوشته می‌شد. هم‌زمان با استقرار مذهب شیعه، به عنوان دین حکومتی ایران توسط پادشاه صفوی در سال ۱۵۰۱م، یک شاهکار ادبی کتاب مقتل به وسیله حسین واعظ کاشفی به زبان فارسی اما تحت عنوان عربیِ روضة الشهداء (باغ شهیدان) نوشته شد.۱ نام روضهخوانی بر گرفته از عنوان همین اثر است. لفظ‌خوانی به معنای بیان کردن، جایگزین کلمه دوم عنوان این کتاب شده است. این لفظ به معنای «از بر خواندن به صورت دم گرفتن»، از فعل فارسی خواندن به معنای «خواندن، از برخواندن، و دم گرفتن» گرفته شده است.
مراسم عمومی سوگواری به صورت روضهخوانی به خصوص در خلال ماه عزاداری محرم و ماه بعد یعنی ماه صفر برگزار می‌شود. چنین اعمال پرهیزکارانه‌ای ممکن است در خلال تقریباً هشتاد روز عزاداری در طول یک سال بر اساس تقویم شیعی، و نیز برای بهبودی اشخاص، برای به سلامت بازگشتن زائران و موارد دیگر، انجام شود.
