اصلی متصل شده‌اند. این طاقچه با نقاشی‌های دیواری یا کاشی‌هایی تزیین شده که نمایانگر صحنه‌هایی از کربلا یا ویژگی‌های نمادین شیعی است. یک پنجره مشبک کم‌ارتفاع هم وجود دارد که مردم از بالای آن به آب دسترسی پیدا می‌کنند.
در غروب پنجشنبه این سقاخانه (سرای آب‌آور) کوچک با شمع روشن می‌شود و خادمی دارد که آب توزیع کرده و نوحه‌خوانی می‌کند. او هم‌چنین مسئول پُر ماندن مخزن [آب] در طول ایام هفته است؛ و یک موقوفه مذهبی در قبال این وظایف به او حقوق می‌دهد.
در طول ایام هفته مردم در این‌جا رفع عطش می‌کنند. این، معنای نمادین رفع عطش کربلا، و نیز مفهوم نمادین مراسم تدفین است، تا آن‌جا که بر روی مخزن آب، گنبدی قرار داده شده که نماد مقبره یک قدیس شهید می‌باشد.۱ با لحاظ آن‌چه که گذشت، مخزن آب مفهوم زیارت کوتاه یک مقبره را پیدا می‌کند و مردم تکه‌های کوچک پارچه را، همانند رفتارشان در مواجهه با مقبره واقعی یک قدیس، به پنجره مشبک گره می‌زنند. مهم‌ترین مقبره، آرامگاه حسین [علیه السلام] است که شیعیان آن را سرچشمه ایمان می‌دانند. بنابراین، آبی که از سقاخانه می‌آید متبرک تلقی می‌گردد؛ چون عباس [علیه السلام] نه تنها علمدار حسین [علیه السلام] بلکه آب‌آور او نیز بود (و زمانی کشته شد که می‌کوشید از رود فرات برای حسین [علیه السلام] و خانواده‌اش آب بیاورد)؛ سقاخانه غالباً زیارت‌گاه عباس [علیه السلام] تلقی می‌شود.
در دهه ۶۰ قرن ۱۹م یک مکتب نقاشی در ایران نام سقاخانه را به خود گرفت؛ و نسل جدید نقاشان که اغلب تحصیل‌کرده غرب بودند، کوشیدند سبک‌های امروزی را با سنت‌های رایج شیعی پیوند دهند.۲
مراسم ثابت، مجلس (مفردِ مجالس) - به معنای «گرد هم آمدن»، «مجمع» و
