اين تصوّر ، احساس تنهايى و بى ياورى را در پى دارد . كسى كه در مشكلات ، چنين تصوّرى از خدا دارد ، خود را با انبوهى از مشكلات ، تنها و بى ياور مى بيند و اين احساس ، روح نااميدى را در پى دارد و همين امر ، بر اندازه تنيدگى و فشار روانى فرد مى افزايد .
كودك ، به اين دليلْ جدا شدن از مادر را برنمى تابد كه تصوّر مى كند دور بودن مادر ، سبب مى شود كه او ديگر پاسخگوى نيازهايش نباشد . احساس تنهايى و بى ياورى كودك را مى آزارد . به مرور كه كودك بزرگ مى شود و درمى يابد كه هر گاه بخواهد ، مادر در كنار او خواهد بود ، عدم حضور فيزيكى مادر ، او را بى تاب نمى كند .
انسان هاى رشد يافته و داراى شناخت بالا نيز مى دانند كه خداوند ، همواره همراه انسان است و همين باور ، به انسان ، اميد و توان مى بخشد .
هجرت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله از مكه به مدينه ، يكى از پرخطرترين حوادث بوده است . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله با ابوبكر ، شبانه از مكّه خارج و روزْ هنگام ، درون غارى پنهان شدند . مشركان قريش نيز با نيروهاى خود در جستجوى آنها تا درِ غار آمدند . موقعيّت خوف برانگيزى بود . نگرانى و ترس ، بر ابوبكر غلبه كرده بود ؛ اما پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آرام و مطمئن بود . ايشان براى آرام كردن ابوبكر ، به اين واقعيّت اشاره كردند كه «خدا با ماست . پس غمگين مباش»:
«إِذْ يَقُولُ لِصَـحِبِهِ لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا . ^۱ و آن گاه را به ياد آور كه او به همراه خود (ابوبكر) گفت : غمگين مباش كه خداوند با ماست» .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در مسير تبليغ رسالت ، گاهى با مشكل رو به رو و دچار تنيدگى و اندوه شَديد مى شد . خداوند متعال براى آرام ساختن حضرت و افزايش توان ايشان براى بردبارى ، به اين نكته توجّه مى دهد كه من ، همراه

و از صبر و نمازْ كمك بگيريد» .
بنا بر اين ، راز اقتدار و ايستادگى را بايد در اين امور جستجو كرد . در برنامه زندگىِ انسان مؤمن، پنج نوبت نماز و سالى يك ماه روزه قرار داده شده كه انجام دادن آنها براى حيات بشر در حال عادى و براى يك وضعيّت حدّاقلى ، لازم است. غير از آن ، نمازها و روزه هاى مستحبّى قرار داده شده كه هر كس در شرايط اضطرارى قرار دارد و يا جوياى تعالى بيشتر است، با استفاده از آنها مى تواند قدرت و آرامش بيشترى يابد و يا در راه تكامل به پيش رود. اين تدبير دين براى چنين موقعيّت هايى است ؛ اما كمى بينديشيم و ببينيم ما در موقعيّت هاى اضطرارى زندگى چگونه عمل مى كنيم؟ عبادت و ارتباط با خداوند متعال افزايش مى يابد يا كاهش؟! بيشتر نماز مى خوانيم و يا آن اندك واجب را هم ترك كرده و يا در انجام دادن آن ، سستى مى كنيم؟
برخى افراد به محض اين كه با مشكلى رو به رو مى شوند، ارتباطشان با خدا ضعيف تر گشته ، از حدّاقل لازم براى تداوم حيات روحى نيز كمتر مى گردد! اين در حالى است كه در چنين شرايطى ، ما به ارتباط بيشتر براى تقويت و تسكين بيشتر نيازمنديم و به همين دليل است كه نه تنها مشكل خود را برطرف نكرده ايم ، بلكه با كاهش ارتباط ، بر اندازه آن افزوده ايم و توان عادى خود را نيز تضعيف كرده ايم.

۴ . خدا با شماست!

خداوند ، مهم ترين و بزرگ ترين منبع حمايت كننده انسان است و همين امر ، به انسان ، اميد و قوّت قلب مى دهد . هنگام بروز سختى ها و گرفتارى ها ، انسان تصوّر مى كند كه از قلمرو حمايتى خداوند ، خارج شده است .