حقيقت آنچه مال ما است ، گرفتنى نيست و آنچه گرفته مى شود ، مال ما نيست.
اگر بدانيم مالك نيستيم ، بلكه امانتداريم و در اصل ، گيرنده مال ، صاحب آن است نه سارق و غاصب ، در اين صورت ، نسبت به از دست رفتن مال ، متأثّر و اندوهگين نمى شويم .
كسى لباس گران قيمت امام جواد عليه السلام را براى ايشان مى بُرد . در ميان راه، لباس را دزديدند . فرد ، نامه اى به حضرت نوشت و جريان را بازگو كرد . امام جواد عليه السلام در پاسخ وى ، به خط مبارك خودشان نوشتند :
همانا جان ها و اموال ما از هديه هاى گواراى الهى و امانت هاى به وديعه گذاشته اوست . ما را از آن، در موقعيّت سرور و غبطه آورى بهره مند مى گرداند و آنچه را مى گيرد ، با اجر و پاداش مى گيرد . ۱
پس از بيان اين واقعيّت ، حضرت به واكنش ما نسبت به فقدان مال پرداخته ، مى فرمايد:
پس كسى كه بى تابى اش بر بردبارى اش چيره شود ، اجر او ساقط مى گردد و ما از اين ، به خدا پناه مى بريم . ۲
نكته مهم ديگرى كه در كلام حضرت مى توان يافت، اين است كه امانتدار بودن انسان ، فقط نسبت به مال مصطلح نيست ، هر آنچه مربوط به انسان است ، در اين دايره قرار مى گيرد ، چه مال باشد ، چه جان باشد ، و چه فرزند و عيال باشد . كسانى كه فرزندى را هم از دست مى دهند ، در حقيقت ، امانت خدا را پس داده اند.
كسى از اصحاب پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرزند خود را از دست داد و بسيار بى تاب شد . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نامه تسليتى براى وى فرستادند كه در بخشى از آن آمده است: