اين ، واقعيتى است انكارناپذير كه بى توجّهى به آن ، هيچ چيز را تغيير نمى دهد . ارتباط با خداوند ، شرينى زندگى است و كسى كه شيرينى ياد خدا را بچشد ، از او روى گردان نمى شود . امام سجاد عليه السلام در مناجات نهم از مناجات پانزده گانه خود مى فرمايد :
كيست كه حلاوت محبّت تو را چشيد و ديگرى را به جاى تو برگزيد؟! و كيست كه نزد تو اُنس گرفت و روى از تو برگرفت؟! ^۱
به آسمان نيز سرى بزنيم و خدا را نيز به ياد آوريم . خداوند، بزرگ ترين و مهم ترين نياز انسان است . بدون ارضاى اين نياز، نمى توان به لذّت زندگى دست يافت . با خدا بودن ، عامل اساسى رضايت از زندگى است.

نباشد ، آن زندگى ، بى معنا خواهد بود ، و زندگى بى معنا ، سرد و بى روح است . اگر همه امكانات ، فراهم باشد ، ولى خدا در زندگى نباشد ، زندگى ، خسته كننده و ملال آور خواهد بود؛ زيرا خداوند ، اصل و ريشه انسان است و قطع ارتباط با ريشه ، موجب پژمردگى و افسردگى مى شود . از اين روست كه خداوند مى فرمايد :
«وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِى فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكًا . ^۱ و هر كس از ياد من روى گرداند ، زندگى سختى خواهد داشت» .
خداوند ، بهترين مونس و همدم انسان است . با او انسان ، احساس آرامش مى كند . زندگى با خدا زندگى لذّت بخش و شادى آفرينى است . قرآن كريم مى فرمايد:
«أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ . ^۲ آگاه باشيد كه با ذكر خدا دل ها آرام مى گيرد» .
ياد خداوند ، سينه ها را جلا مى دهد و به قلب ها آرامش مى بخشد . امام على عليه السلام در اين باره مى فرمايد:
ياد خدا مايه جلاى سينه ها و آرامش دل هاست . ^۳
كسانى كه در پى زندگى لذّت بخش هستند ، نبايد از ارتباط با خدا غافل شوند . نماز ، يكى از جلوه هاى ذكر خداست. ^۴ از زندگى بدون نماز و دعا و مناجات نبايد انتظار يك آرامش واقعى و پايدار داشت . به واقعيت ها بايد توجّه كرد . انسان ، موجودى است الهى كه روح خداوند را با خود دارد و روح ، اساس حيات انسانى است . اين روحِ جدا افتاده ، نياز به ارتباط با منبع خود دارد و بدون اين ارتباط ، افسرده و پژمرده مى گردد .