فصل سوم : لذّت اُنس
تنهايى، تلخ و آزاردهنده است . انسان، دوست دارد با ديگران باشد و با آنان رابطه برقرار كند . اين، يك نياز عاطفى است . انسان تنها، احساس خلأ مى كند ؛ احساس دردآورى كه هيچ چيز حتّى ثروت و شهرت و رياست، آن را پر نمى كند . رابرت بولتون در كتاب خود به نام «روان شناسى روابط انسانى»، بحثى دارد تحت عنوان «درد تنهايى». وى معتقد است كه امروزه بسيارى از افراد، آرزو مى كنند با ديگران رابطه اى صميمى داشته باشند ، ولى از آن محروم اند . وى از قول يكى از روان پزشكان امريكا نقل مى كند كه در جامعه ما، عميق ترين مشكل مردم، تنهايى و انزواست. وى بر اين باور است كه تنها بودن، دو نوع است: نخست، «عزلت» كه مى تواند تنهايى كامل، سازنده و مسرت بخشى باشد و دوم، «تنهايى» كه نوعى بى كسىِ دردآور، مرده و پوچ است و اين تنهايى حتى ممكن است در ميان جمعيت نيز روى دهد. ۱
بنابراين، اُنس و صميميت، يكى از عوامل مهم در رضامندى و شادكامى است. در ادامه به برخى از قلمروهاى اين موضوع اشاره مى كنيم:
۱ . در كنار دوستان
يكى از قلمروهاى اُنس و صميميت، «دوستان» هستند. وجود دوست ، انسان را از تنهايى، بيرون مى كند و به زندگى، نشاط مى بخشد. علّت