زندگى را به جهنّم تبديل مى كنند .
امام على عليه السلام بر همين اساس مى فرمايد :
... اندوه سالت را بر اندوه امروزت بار نكن و براى هر روز ، آنچه در آن است ، تو را كفايت مى كند . پس اگر آن سال ، از عمر تو باشد ، خداوند عز و جل در هر فردايى ، آنچه را براى تو تقسيم كرده ، مى فرستد و اگر آن سال ، از عمر تو نباشد ، تو را چه كار با اندوه و غصه آنچه مال تو نيست! ۱
جالبْ اين كه حضرت ، نگرانى براى روزى را نفى نمى كند ؛ بلكه مى فرمايد : «هر روز ، اندوه همان روز!» . اين كه انسان در هر روز ، به فكر روزى همان روز باشد ، ناپسند و مشكل ساز نيست ؛ مشكل از جايى آغاز مى شود كه اندوه همه آينده را بر امروز خود بار كنيم . پس اگر هر روز در انديشه همان روز باشيم ، نه از كار امروز باز مى مانيم و نه دچار تنيدگى و نارضايتى مى شويم .
با اين روحيه ، نگرانى ها بر تمام عمر توزيع مى شود و از فشار آن كاسته مى گردد .
حرص ، رنج بى حاصل
تصوّر انسان اين است كه بايد هرچه بيشتر بهره مند شد ، تا لذّت زندگى را درك كرد . اين جاست كه حرص و طمع ، متولّد مى شود و چنين مى پندارد كه از اين رهگذر ، روزى و آسايش بيشترى نصيب وى مى گردد . اين در حالى است كه هرچه انسان ، حريص تر شود ، به همان اندازه از آرامش ، دور شده است . شخص حريص ، از جهت آرامش روحى و لذّت زندگى ، يك «محروم» محسوب مى شود . امام صادق عليه السلام مى فرمايد :
حريص از دو چيز ، محروم مى شود و دو چيز ، گريبان گير او
