فصل ششم : مثبت نگرى

مثبت نگرى ، بر اين منطقْ استوار است كه توجّه فرد مصيبت ديده را از مشكلات و سختى ها به سمت خوبى ها و زيبايى ها معطوف سازد. در حقيقت ، مثبت نگرى روشى است براى بازگرداندن توجّه از ناخوشايندها به خوشايندها. در اين روش ، امورى كه مى توانند فرح بخش و نشاط آور باشند، وارد فضاى روانى شخص مصيب ديده مى شوند و بدين سان ، از شدّت درد و رنج وى كاسته مى شود.

مثبت نگرى، خيال پردازى يا واقع گرايى؟!

مراد از مثبت نگرى، تخيّل مثبت نيست. تخيّل مثبت ، چون پشتوانه واقعى ندارد، همانند يك فريب شكننده و كم تأثير است. مثبت نگرى دين ، مبتنى بر كشف واقعيّت هاى خوشايند است. دين نمى خواهد شما را به قصّه ها ، زندگى ها و شادى هاى خيالى سوق دهد و شما را با وعده هاى توخالى بفريبد ؛ دين ، بر آن است تا به شما كمك كند زيبايى هاى موجود در زندگى تان را كشف كنيد و در كنار همه مشكلات، آنها را نيز به حساب آوريد .
اين ، آن چيزى است كه مى توان آن را «مثبت نگرى واقع گرا» ناميد .

نكات مثبت زندگى تان را كشف كنيد

اگر زندگى را يكسره ، تلخى و سختى ببينيم ، آزاردهنده و غير قابل تحمّل خواهد شد . هنگام ورود يك مصيبت ، ناخوشايندى آن به گذشته ، آينده

بهشت ، جز از اين طريق ، به دست نمى آيند .
روزى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به شدّتْ بيمار شد ، به گونه اى كه از شدّت درد ، به خود مى پيچيد و مى ناليد . عايشه كه از اين وضع ، در شگفت شده بود ، گفت : «اگر يكى از ما اين كار را مى كرد ، به او خرده مى گرفتى؟». پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به او فرمود:
همانا بر صالحان ، سخت گرفته مى شود . به يقين ، رنجى به مؤمن نمى رسد ، از يك خراشْ گرفته تا بالاتر از آن ، مگر آن كه خطايى را از او پاك مى كند و او را درجه اى بالاتر مى برد . ^۱
روزى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در جمع عدّه اى از اصحاب خود نشسته بود كه سؤالى را طرح كرده ، فرمود : «چه كسى دوست دارد كه همواره سالم باشد و بيمار نگردد؟» . همه گفتند : «ما ، اى پيامبر خدا» . آثار ناراحتى در چهره پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آشكار شد و فرمود : «آيا دوست داريد مثل الاغ چموش ، خوش گذران باشيد؟!». گفتند : «اى پيامبر خدا ! نه» . حضرت فرمود : «آيا دوست نداريد كه از اصحاب بلا و اصحاب كفّاره دهنده باشيد؟». گفتند : «چرا ، اى پيامبر خدا !». سپس حضرت چنين ادامه داد:
به خدا سوگند ، خداوند ، يقينا مؤمن را مبتلا مى سازد و البته او را مبتلا نمى كند ، مگر به خاطر اين كه در نزدش ارزش دارد .
سپس حضرت فرمود :
و همانا او نزد خدا مقامى دارد كه با چيزى از عملش به آن نمى رسد ، مگر آن كه بلايى به او رسد تا وى را به آن مقام برساند . ^۲
رنج اگر معناى ترفيع درجه و كسب مقام هاى برتر پيدا كند ، تحمّل پذير مى گردد .