طلب و خواسته ، به معناى عام آن ، يكى از واقعيت هاى حيات انسانى است . ما در زندگى خود، خواسته هاى متفاوتى داريم و براى به دست آوردن آنها تلاش مى كنيم . يكى از رموز موفّقيت ، اين است كه مهارت كافى در طلب و خواسته خود داشته باشيم . حضرت به اين حقيقت اشاره مى كنند كه در طلب كردن بايد آنچه را وجود دارد ، طلب كرد ، نه آنچه را دوست مى داريم .
نكته ديگرى كه حضرت بيان مى دارد اين است كه ، پيامد طلب كردن ناممكن ها «حسرت» است . كسى كه انتظاراتى دارد و به آنها نرسيده است ، پيوسته حسرت و افسوس خواهد خورد ؛ افسوس تحقّق نيافتن خواسته ها و از دست رفتن عمر و سرمايه هاى زندگى .
همين واقعيت ، يكى از امورى است كه امام صادق عليه السلام به اصحاب خود آموزش مى دهد تا زندگى بهترى داشته باشند. روزى حضرت ، خطاب به اصحاب خود فرمود :
چيز محال را آرزو نكنيد.
اصحاب با تعجب پرسيدند: «چه كسى محال را آرزو مى كند؟» . حضرت با صراحت فرمود:
شما، آيا آرزوى آسودگى [مطلق] در دنيا را نداريد؟
اصحاب گفتند : چرا! حضرت فرمود:
آسودگى [ مطلق] در دنيا براى مؤمن ، محال است . ۱
اگر انسان بداند دنيا جاى راحتى نيست ، راحتْ زندگى مى كند و از ناملايمات ، به تنگ نمى آيد . از اين رو ، بخش مهمى از متون دينى به آشنا كردن مردم با اين واقعيت ، اختصاص دارد .
