1.. معلوم است که این آیه در بحث اعطای علم به معصومان نیز قابل طرح است و دیگر مؤیدهای این آیه در آنجا مورد بحث قرار داده خواهد شد. برای اطلاع بیشتر درباره محتوای آیه ر.ک: الطوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ج۳، ص۳۲۴.

2.. از دیگر آیاتی که می‏تواند به عنوان مؤید در این بحث طرح شود، آیه ۳۲ سوره فرقان است.

3.. «یا فُلَانَ بْنَ فُلَانٍ اثْبُتْ تُثْبَتْ فَلِعَظِیمٍ مَا خَلَقْتُک أَنْتَ صَفْوَتِی مِنْ خَلْقِی وَمَوْضِعُ سِرِّی وَعَیبَةُ عِلْمِی وَأَمِینِی علی وَحْیی وَخَلِیفَتِی فِی أَرْضِی»، الکلینی، الکافی، ج۱، ص۳۸۵ - ۳۸۷.

4.. ر.ک: المجلسی، مرآة العقول، ج۴، ص۲۶۱، الفیض الکاشانی، الوافی، ج۳، ص۶۹۳؛ المازندرانی، شرح الکافی - الاصول والروضة، ج۶، ص۳۵۸.

5.. ر.ک: المجلسی، مرآة العقول، ج۴، ص۲۶۱.

6.. «الإمامُ الصادق علیه السّلام فی قوله تعالی: (وَ ٱلسَّابِقُونَ ٱلسَّابِقُونَ * أُولٰئِكَ ٱلْمُقَرَّبُونَ): السابِقُونَ هُم رُسُلُ اللّهِ، و خاصَّةُ اللّهِ مِن خَلقِهِ، جَعَلَ فیهِم خَمسَةَ أرواحٍ: أیدَهُم بِرُوحِ القُدُسِ فَبِهِ عَرَفُوا الأشیاءَ، وأیدَهُم بِرُوحِ الإیمانِ فَبِهِ خافُوا اللّهَ عز و جل، وَأیدَهُم بِرُوحِ القُوَّةِ فَبِهِ قَدَرُوا علی طاعَةِ اللّهِ، وَأیدَهُم بِرُوحِ الشَّهوَةِ، فبِهِ اشتَهَوا طاعَةَ اللّهِ عز و جل وَکرِهُوا مَعصِیتَهُ، وَجَعَلَ فیهِم رُوحَ المَدْرَجِ الذی بهِ یذهَبُ الناسُ و یجِیئُونَ»؛ «سابقون سابقون(( (پیشروان درجه یک) آنان مقربانند»، دسته سابقون: رسولان خدا و مخصوصان حضرت او باشند از خلق او که در آنها پنج نیروی روحی نهاده: ۱. با روح القدس آنها را تأیید کرده و به وسیله او هر چیز را شناخته و فهمیدند؛ ۲. روح ایمان و عقیده که به وسیله آن از خدا عز و جل بترسند؛ ۳. روح توانایی که به وسیله آن فرمان خدا برند؛ ۴. روح شهوت که به وسیله آن طاعت خدا جویند و از نافرمانی خدا بدشان آید؛ ۵. روح تحرک که به وسیله آن مردم رفت و آمد کنند و زنده باشند» (الکلینی، الکافی، ج۱، ص۲۷۱، ح ۱ و ر.ک همان، ج۲، ص۲۸۱، ح ۱۶).

1.. برای توضیح بیشتر درباره چگونگی دلالت آیه بر مقصود، ر.ک: الطباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۳، ص۱۷۳ و الشیخ المفید، المسائل العکبریة، ص۱۰۸ - ۱۱۰ (البته در تعدادی از روایات بیان شده که مقصود از این آیه و امثال آن، غیر پیامبر است. برای دیدن این روایات ر.ک: الری‏شهری، میزان الحکمة، ج۹، ص۳۷۲. علامه برخی از این روایات را نقل کرده و وجه جمع آن با ظهر آیه را بیان نکرده است. ر.ک: الطباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۳، ص۱۷۸). شاید بتوان این روایات را بر سطح پایین برخی مخاطبان بعضی از این احادیث و محتوای ظاهر این آیه را بر معنای ژرف و چندضلعی منشأ عصمت حمل کرد. توضیح این مطلب، اینکه این آیه، حاکی از آن است که پیامبر بدون حمایت الهی در معرض انحراف از مسیر صحیح است. این مطلب، با ادله گوناگون قابل اثبات است؛ اما ممکن است افرادی که ضعف در باور دارند، نتوانند این موضوع را تحمل کنند؛ ازاین‏رو در تعدادی از روایات، همه مطالبی را که ممکن است از آنها استشمام عتاب پیامبر شود به غیر آن حضرت بازگردانده‏اند.

2.. نساء: ۱۱۳.