صراحت از اعتزال‌گرایی وی سخن به میان آمده است و بیان شده که او - همانند معتزلیان - به مسئله وعید باور داشته است.۱ همان‌طور که پیش‌‌تر اشاره شد، نوبختیان در بحث وعید، نظر بینابینی میان دیدگاه معتزله و جمهور امامیه داشته‌اند. به نظر می‌رسد که سوسنجردی از نظرگاه میانی مشایخ نوبختی‌اش درباره مسئله وعید نیز عبور کرده و در این زمینه با معتزلیان هم‌‌نوا شده است.
از فعالیت‌های کلامی سوسنجردی در حوزه بغداد گزارشی نشده است؛ ظاهراً او در همان اوایل سده چهارم، پس از درگذشت ابوسهل (م.۳۱۱ق) و ابومحمد نوبختی (م.ح۳۰۰تا۳۱۰ق)، بغداد را به سوی ری و خراسان ترک گفته و در آن نواحی با ابوالقاسم بلخی (م.۳۱۹ق) - عالم پر آوازه معتزله - و ابن‌قبه رازی - متکلم معتزلیِ پیوسته به امامیه - دیدار و هم‌نشینی داشته است.۲ گمان می‌رود که سوسنجردیِ اعتزال‌گرا نیز به دلیل سیطره حدیثگرایان قمی در بغداد، فضای جامعه امامی آن شهر را برای ادامه فعالیت کلامی‌اش مناسب نمی‌دیده است. از این رو برای فعالیت در محافل اعتزال‌گرایان، رهسپار منطقه شرق اسلامی شده است.
به گفته ابن‌ندیم، ابوجعفر محمدبن علی‌‌بن اسحاق نوبختی، ۳ برادر ابوسهل نیز گرایش کلامی داشته و در مباحث کلامی دنباله‌‌رو برادرش ابوسهل نوبختی بوده است.۴ در منابع، از فعالیت‌های کلامی ابوجعفر نوبختی سخنی به میان نیامده است. حتیٰ ابن‌ندیم نیز موفق به نگارش نام کتاب‌های وی نشده است. ظاهراً وی آنقدر در میان
