امیرالمؤمنین علیه السلام نقل کرده‌اند. به عنوان نمونه حریز‌بن عثمان - از محدثان سرشناس اهل سنت و از راویان بخاری -، به اسنادش نقل کرده که پیامبر صلی الله علیه و اله هنگام رحلتش وصیت کرد دست علی‌بن ابی‌‌طالب علیه السلام را قطع نمایند.۱ همو حدیث منزلت را به «أنت منى بمنزلة قارون من موسى» تحریف کرده بود.۲
ناگفته نماند که تاریخ‌‌سازان خلافت خواه، به شیوه‌های مختلف سعی داشتند، گزارش‌های ساختگی خویش را در میان جامعه نهادینه کنند، به عنوان نمونه ابوعمرو عامر‌بن شراحیل شعبی (م.۱۰۵ق) تاریخ‌نگار و عالم مشهور امویان، ۳ همو که در دربار مروانیان حضور داشت۴و بدترین اتهامات را متوجه شیعیان ساخته است، ۵ قسم یاد می‌کرد! که علی‌بن ابی‌‌طالب علیه السلام تا لحظه مرگ از قرآن چیزی حفظ نبود!!!۶ باید افزود که این تاریخ‌سازی‌ها در سده‌‌های بعدی نیز تداوم داشته است.۷ مثلاً ابومعین نسفی (م.۵۰۸ق) از متکلمان ماتریدی می‌نویسد؛ که امام علی علیه السلام در سقیفه حضور
1.. ابن ابی‌‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۷۰.
2.. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۸، ص۲۶۲.
3.. ابن عبدالبر از او با تعابیری چون «امام جلیل» یاد کرده است. (ابن عبدالبر، جامع بیان العلم و فضله، ص۱۵۴).
4.. او آموزگار فرزندان عبدالملک‌بن مروان خلیفۀ اموی بوده است. (شیخ مفید، الفصول المختارة، ص۲۱۶) و از سوی عبدالملک نیز برای قیصر روم نامه برده است. (ذهبی، تاریخ الاسلام، ج۷، ص۱۲۷). همچنین او را رفیق شب‌نشین حجاج‌بن یوسف ثقفی معرفی کرده‌اند. (شیخ مفید، الفصول المختارة، ص۲۱۶).
5.. ابن‌عبدربه، العقد الفرید، ج۲، ص۲۴۹-۲۵۰.
6..ابن قتیبه دینوری می‌نویسد: «الشعبی یحلف باللّه لقد دخل علی حفرته و ما حفظ القرآن». (ابن‌قتیبه، تأویل مشکل القرآن، ص۲۳۴) همچنین نک: (کنانی، القرطین، ج ۱، ص۱۵۸؛ حاکم نیشابوری، فضائل فاطمة الزهراء، ص۳۰؛ شیخ مفید، الفصول المختارة، ص۲۱۷). ابویوسف بسوی (م.۲۷۷ق) در این باره به اسنادش نوشته است: «الشعبی یحلف باللّه لقد دخل علی – حفرته - و ما قرا القرآن» (بسوی، المعرفة و التاریخ، ج۱، ص۴۸۳) این سخن سخیف شعبی موجب شده که برخی نویسندگان شیعی علیه وی موضع‌‌گیری کنند. نک: ابن فارس، الصاحبی فی فقه اللغة العربیة، ص۳۳۵.
7.. برای نمونه: ابو الحسن عبدالعزیز‌بن حارث تمیمی (م.۳۳۱ق) از بزرگان حنابله بغداد به راحتی جعل تاریخ می‌نمود و می‌گفت برای خاموش کردن مخالفان این کار را می‌کنم!!! (ذهبی، میزان الاعتدال، ج۲، ص۶۲۴-۶۲۵).
