روبه‌‌رو بوده است. افزون بر این فشارهای سیاسی، رویداد غیبت امام دوازدهم علیه السلام بحران جامعه امامیه عراق را دو چندان کرد. از این رو به نظر می‌رسد، این عوامل کلی در محاق رفتن جریان حدیثی امامیه تأثیرگذار بوده است.
به هر روی در اوایل سده چهارم با کم شدن فشارهای سیاسی، به تدریج اوضاع اجتماعی جوامع امامیه رو به بهبودی نهاد، که جامعه امامی بصره نیز از این امر مستثنا نبوده است. در سده چهارم جریان حدیثی امامیه در بصره - پس از سال‌‌ها رکود و بی‌رمقی - بار دیگر به فعالیت‌های حدیثی روی آورد. هرچند این فعالیت‌ها مانند دوره پیشین گسترده و پررونق نبود، ولی با این حال محدثان امامی بصره تلاش‌های قابل توجهی برای احیا و رونق جریان حدیثی در سده چهارم انجام دادند.
از چهره‌های شاخص جریان حدیثی امامیه در بصره در سده چهارم می‌توان از وریزه‌بن محمد‌بن وریزه غسانی بصری (ت.۲۴۵ق) یاد کرد. او نواده وریزه‌بن محمد غسانی از اصحاب امام رضا علیه السلام می‌باشد که کتابی را از آن حضرت روایت کرده است.۱ شواهدی داریم که وریزه‌بن محمد‌بن وریزه غسانی بصری در حوزه حدیثی بصره فعال بوده است؛از جمله اینکه او در سال ۳۲۵ قمری در بصره و در هشتاد سالگی کتاب حدیثی جدش را برای ابوالحسن جندی از عالمان امامیه روایت کرده است.۲
یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌های جریان حدیثی بصره در نیمه سده چهارم، محمد‌بن محمد‌بن نصر‌بن منصور سکونی معروف به ابن خرقه می‌باشد.۳ ابن خرقه سکونی بصری در حوزه حدیثی بصره و حتیٰ در میان جامعه امامی آن شهر از جایگاه برجسته‌ای برخوردار بوده است؛ تا جایی‌که نجاشی با تعابیری چون «شیخ الطائفه فی وقته، فقیه، ثقه» از او نام برده است.۴ ظاهراً عموی او نیز در زمره
