این تقسیم بندی درست به نظر نمی‌رسد. چرا که اشعری هیچ گاه این تعابیر را قسیم یکدیگر قرار نداده، بلکه او با عبارات نایکسان کوشیده تا دیدگاه متمایز اعتزال‌‌گرایان امامیه را بازتاب دهد. ناگفته نماند که امامیان اعتزال‌‌گرا یکدست نبوده‌اند، عده‌ای از آنان در پاره‌ای مسائل دنباله روی بزرگان معتزلی چون ابوالهذیل بودند و یا گروهی به اندیشه بغدادیان تمایل داشتند. با این حال اشعری با تعابیرش در مقام تمایزگذاری میان اعتزال‌‌گرایان امامی نیست.
گفتنی است ابوالحسن اشعری به معتزلیانی از پیروان ابوالهذیل علاف و نظام معتزلی اشاره کرده که به امامیه و به دیدگاه امامت گرایش پیدا کرده بودند.۱ البته او نامی از این گروه‌ها به میان نیاورده است و نویسندگان متقدم امامی نیز به آنها اشاره نکرده‌اند. با توجه به آنکه اشعری بیشتر عمرش را در بصره سپری کرده است، ۲ می‌توان حدس زد اینان همان امامیان اعتزال‌‌گرا در بصره و نواحی آن، چون عسکرمکرم و اهواز بوده‌اند که اشعری بصری - نسبت به دیگر نویسندگان - با آنان آشنایی بیشتر داشته است. این گمان از این رو تقویت می‌شود که عسکرمکرم، پایگاه مهم امامیان اعتزال‌‌گرا در جنوب عراق به شمار می‌رفته و با بصره مرتبط بوده است.
با این حال دقیقاً نمی‌دانیم متکلمان امامیه در عسکرمکرم با کدام نحله از معتزله (معتزله بغداد یا معتزله بصره) هم‌‌گرایی بیشتری داشتند. هر چند ممکن است ابتدا به نظر آید که آنان نیز در همه موضوعات کلامی همانند معتزلیان بصره و خوزستان به اعتزال بصری گرایش داشتند؛ ولی با توجه به چند گزارش باقی‌مانده از آرای اندیشوران امامیه عسکر، به نظر می‌رسد آنان در پاره‌ای از مسائل به معتزله بغداد متمایل بودند. به گزارش اشعری در کتاب مقالات الاسلامیین، ابن مملک جرجانی در مسئله اعراض
