1.. شیخ صدوق، علل الشرایع، ج۱، ص۷۷؛ شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا، ج۱، ص۷۷-۷۸؛ شیخ صدوق، معانی الأخبار، ص۳۵۳.

2.. علی‌بن یقطین به دستور حضرت کاظم علیه السلام به همراه هشام‌بن حکم، امورات آن حضرت را در بغداد انجام می‌دادند. (شیخ طوسی، اختیار معرفة الرجال، ج۲، ص۵۴۶) همچنین شماری از فرزندان و برادرزادگان علی‌بن یقطین در زمرۀ پیروان فکری هشام و یونس‌بن عبدالرحمان قرار داشته‌اند.

3.. همان، ج۲، ص۵۴۶، ۵۳۸.

4.. همان، ص۵۳۸-۵۴۰؛ متن گفت‌‌وگو این چنین است: آن دو وقتی که ماجرای هشام ‌بن حکم در مجلس هارون را شنیدند، نوفلی به میثمی گفت: آیا هشام نتوانسته بهانه‌‌ای - برای هارون - بیاورد؟ میثمی در پاسخ گفت: کسی که اعتقاد دارد اطاعت امام از جانب خداوند است، می‌تواند چه بهانه‌ای بیاورد. نوفلی گفت: بهانه بیاورد که شرط من در امامت این‌است که امام آن کسی است که کسی را دعوت به خروج نکند تا وقتی که منادی از آسمان ندا کند، هر کس مرا دعوت به خروج کرد قبل از ندای آسمانی می‏فهمم که او امام نیست. از اولاد پیامبر کسی را به امامت می‏گزینم که ادعای خروج نکند و چنین دستوری ندهد تا ندای آسمانی در چنین صورتی می‏پذیرم که او امام است. ابن‏میثم گفت: این از خرافات است چه کس چنین شرطی را درباره امامت کرده این از صفات قائم آل محمد است. هشام اجدل از آن است که چنین بهانه‏ای را بیاورد با اینکه او این طور که تو آشکارا می‏گویی توضیح نداد، گفت: اگر امام مفروض‏الطاعه پس از علی‌بن ابی‏طالب به من دستوری بدهد اجرا می‏کنم. نام نبرد آن امام کیست فلانی است نه فلان کس به طوری که تو می‏گویی. اگر به من بگوید در صورتی که امر کرد خروج کنم، در پی امام دیگری می‏روم. هارون به او بگوید امامی که اطاعت او واجب است به نظر تو کیست؟ جواب بدهد تو، می‏تواند اعتراض کند به او که اگر به تو دستور بدهم با شمشیر قیام کنی و با دشمنانم بجنگی، از من دست می‏کشی و در جست‌‌وجوی دیگری خواهی بود و منتظر ندای آسمانی می‏شوی. چنین سخنی را چون هشام نمی‏گوید شاید تو چنین سخنی بگویی. سپس علی‌بن اسماعیل میثمی گفت: «انا للّه و انا الیه راجعون» اگر هشام کشته شود علم از بین می‌رود، پشت و پناه و بزرگ ما بود - در دانش - به او نظر داشتیم.

1.. جعفریان، منابع تاریخ اسلام، ص۱۷۵.

2.. شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا، ج۱، ص۸۲-۸۳.

3.. شیخ طوسی، رجال، ص۳۸۸.

4.. مسعودی، مروج الذهب، ج۲، ص۴۲۸.

5.. شیخ طوسی، رجال، ص۳۶۲؛ جعفربن‌ محمد نوفلی در قنطرۀ اربق –ناحیه‌ای در خوزستان – با حضرت رضا علیه السلام - ظاهراً در سفر به خراسان- ملاقات کرده و از آن حضرت دربارۀ عقاید انحرافی واقفیان پرسیده که آن حضرت او را از انحرافات عقیدتی واقفیه آگاه ساخته و همچنین به وی فرمود: که پس از شهادتش به فرزندش امام جواد علیه السلام رجوع کند. (شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا، ج۲، ص۲۳۳).

6.. صفار، بصائر الدرجات، ص۶۳-۶۴؛ شیخ صدوق، أمالی، ص۶۹۰.