امامیه ناشناخته بود که فهرست‌نگاران و رجالیان امامیه نیز از او نامی به میان نیاورده‌اند.
با توجه به مطالب پیش‌گفته، شاگردان محدود نوبختی‌های متمایل به معتزله، دست کم، در نیمه نخست سده چهارم هجری در جامعه امامیه بغداد چندان مجالی برای فعالیت نداشته و تأثیرگذار نبوده‌اند. تنها شاهد تحرکات اندک و محدود ابوالجیش بلخی - شاگرد ابوسهل - در بغداد هستیم.
سایر اعتزالگرایان امامی در بغداد
غیر از اعتزالگرایان نوبختی و شاگردان آنها، عده دیگری از امامیانِ متمایل به معتزله نیز در بغداد حضور داشتند. البته اینان در میان جامعه امامیه نفوذ چندانی نداشته و بیشتر در حاشیه بودند. یکی از آنها ابوالعباس احمدبن عبیداللّه‌‌بن محمدبن عمار ثقفی (م.۳۱۴ق یا ۳۱۹ق)، از عالمان و تاریخ‌نگاران امامیه است. او ظاهراً در بغداد بوده و از همین رو خطیب بغداد، نام وی را در کتاب تاریخ بغداد ذکر کرده است.۱ ابن عمار ثقفی کتاب‌هایی در موضوعات کلامی- تاریخی تألیف کرده بود؛۲ با این حال از دیدگاه‌های کلامی وی چیز زیادی در منابع انعکاس نیافته است؛ البته برخی نویسندگان عامه، او را به داشتن عقیده قدر و اعتزال‌‌گرایی متهم کرده‌اند.۳ به دلیل فقدان شواهد کافی، قضاوت درباره این ادعا دشوار است.
از دیگر متکلمان امامیِ متمایل به اعتزال در بغداد، در سده چهارم، می‌توان ابوبکربن فلاس را نام برد. از نام و زمان تولد و مرگ ابوبکربن فلاس چیزی در دست نیست. تنها ابوعلی تنوخی (م.۳۸۴ق) به واسطه پدرش ابوالقاسم علیبن محمد تنوخی (م.۳۴۲ق) از قول علیبن نظیف - که از متکلمان ناشناخته بهشمیه بوده است - او را به
