(وَ أوْحَینا إِلی أمِّ مُوسی أنْ أرْضِعِیهِ فَإِذا خِفْتِ عَلَیهِ فَألْقِیهِ فِی الْیمِّ وَ لا تَخافِی وَ لا تَحْزَنِی إِنَّا رَادُّوهُ إِلَیک وَ جاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِینَ).
به مادر موسی وحی کردیم که طفلک را شیر ده و چون]از آسیب فرعونیان[بر او ترسان شوی، به دریایش افکن و دیگر هرگز مترس و محزون مباش؛ که ما او را به تو باز آوریم و هم از پیغمبران مرسلش گردانیم.
به‌هرحال الهام، پدیده‌ای است که بسیاری از بندگان شایسته خدا از آن بهره‌مند می‌شوند و از نظر قرآن کریم، مسلّم و قطعی است. روایات نیز بر صحت آن تصریح کرده، آن را از اسرار آفرینش معرفی می‌کند. از پیامبر صلی الله علیه و اله نقل شده است که فرمود: علمُ الباطنِ سرّ من سرِّ الله عز و جل و حِکمة من حِکم الله، یقذفه فی قلوب من یشاء من أولیائه:۱ علم باطن، رازی از رازهای خدا و حکمتی از حکمت‌های خداوند است که در دل‌های هریک از اولیای خود که بخواهد می‌گذارد.
امام رضا علیه السلام همه بندگان را شایسته بهره‌مندی از الهامات خداوند، که نوعی معرفت و هدایت است، نمی‌داند و می‌فرماید:
إن العبد إذا اختاره الله عز و جل لأمور عباده شرح صدره لذلک، و أودع قلبه ینابیع الحکمة، و ألهمه العلم إلهاما.۲
هر گاه خداوند، بنده‌ای را برای کارهای بندگانش برگزیند، سینه‌اش را برای آن گشاده سازد و چشمه‌های حکمت را در دلش به ودیعت می‌گذارد و دانش را به او الهام می‌کند.
امام صادق علیه السلام نیز درباره کلام خداوند: (وَ اعْلَمُوا أنَّ اللهَ یحُولُ بَینَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ)۳ (بدانید که خداوند، میان انسان و دلش جدایی می‌اندازد) می‌فرماید: «یحول بینه و بین أن یعلم أن الباطل حق؛۴ میان او و حق انگاشتن باطل، جدایی می‌اندازد».
حارث‌بن‌مغیره می‌گوید: به امام صادق علیه السلام عرض کردم: دانش دانشمندان (خاندان) شما چگونه است؟ آیا جمله‌ای است که در دلش انداخته می‌شود، یا در
