پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله در جایی دیگر بزرگترین شرّ را زیان رساندن به بندگان خدا میداند و آن را در ردیف شرک به خدا میشمارد.۱
امام على علیه السلام نیز در اینباره فرمود:
كَیفَ تَكونُ مُسلِما ولا یسلَمُ النّاسُ مِنكَ؟! وكَیفَ تَكونُ مُؤمِناً ولا تَأمَنُكَ النّاسُ؟! وكَیفَ تَكونُ مُتَّقِیاً وَالنّاسُ یتَّقونَ أذاكَ؟!۲.
چگونه مسلمان باشى در حالی که مردم از تو در آسایش نیستند؟! و چگونه مؤمن باشى در حالى که مردم از تو در امان نیستند؟! و چگونه خداترس باشى در حالى که مردم از آزار[های] تو مىترسند؟!
بنابر این تفسیر از مسلمانى، ایمان و تقوا، از نظر بنیانگذار دین اسلام، رعایت حقوق مردم و اجتناب از آزردن آنان، نخستین شرط گرایش به آیین اسلام است و انتخاب نام مسلمان و مؤمن براى پیروان این آیین به همین مناسبت است.
افزون بر آنچه گفته شد، احادیث دیگری آزردن دیگران را از خصوصیات انسانهاى پست و شرور شمردهاند؛ برای مثال، رسول خدا صلی الله علیه و اله فرمود:
شَرُّ النّاسِ مَن تَأَذّى بِهِ النّاسُ۳.
بدترینِ مردم کسى است که مردم از او آزار بینند.
همچنین از اذیّت و آزار همسایگان نیز نهی شده است؛ چنانکه پیامبر خدا صلی الله علیه و اله فرمود:
مَن آذى جارَهُ حَرَّمَ اللّهُ عَلَیهِ ریحَ الجَنَّةِ، ومَأواهُ جَهَنَّمُ وبِئسَ المَصیرُ۴.
هر کس همسایهاش را بیازارد، خداوند بوى بهشت را بر او حرام مىگرداند و جایگاهش دوزخ است و بد بازگشتگاهى است دوزخ!
همو در جای دیگر آزار دهنده همسایگان را ملعون و محروم از رحمت خداوند