۳. تقویت جمعگرایی و ترویج همیاری اجتماعی
امروزه با توسعه ارتباطات و به دلیل کمرنگ شدن ارزشهای دینی و سلطه رسانههای جمعی، زندگی بشر به سمت رفاه فردی یا فردگراییِ افراطی سوق یافته و بسیاری از همسایگان را از تعامل سازنده با دیگران بازداشته است.
فردگرایی افراطی و خودخواهانه، بر لذّت فردی و خواستههای شخصی فرد استوار است؛ یعنی حالتی که در آن، فرد جز خواستههای خود، به چیز دیگری نمیاندیشد و در این میان تلاش میکند خود را از سنّتها و الزامات زندگی اجتماعی رها سازد. در مقابل دیدگاه، جمعگرایی قرار دارد که وجودِ برخی تعهدهای گروهی و متقابل میان اعضای جامعه را ایجاب میکند که افراد موظف به اجرای آنها هستند و این لازمه زندگی اجتماعی است.
یافتههای روانشناختی این مسئله را تأیید میکند که جمعگرایی و توجه به نیازها و خواستههای دیگران در نهاد انسان به ودیعت نهاده شده است. به لحاظ روانشناختی، انسان میتواند علاوه بر منافع شخصی، به منافع دیگران نیز توجه کند. گرچه گونهای از حُبّ ذات در طبیعت انسانی وجود دارد، اما این تمام طبیعت او نیست. انسان با رشد اخلاقی میتواند از حصار خودخواهی و منفعت طلبی خارج شود و به ایثار و دیگرخواهی برسد.
خداوند متعال همراه با حُبّ ذات، عناصر دیگری مانند عقل، فطرت، عشق و عاطفه در نهاد انسان قرار داده است تا آدمی با آنها از حصار خود طلبیِ افراطی بیرون آید. این دیدگاه را «دیگرگروی» گویند و از نظریههای نتیجهگرا در اخلاق هنجاری به شمار میآید که مبنای عمل یا قاعده اخلاقی را بیشترین خیر برای دیگران، فارغ از منافع شخصی میداند.۱
پژوهشگران علوم اجتماعی نیز سخن از «دیگرخواهی» به میان میآورند و