الفت و تعاون همگانی و تقویت حیای عمومی در جامعه خواهد بود.
قرآن کریم فراتر از اینها در تنظیم روابط اجتماعی، به سطحی بالاتر اشاره میفرماید و در چگونگی برخورد با بدرفتاریهای دیگران چنین دستور میدهد:
(وَ لا تَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَ لاَ السَّیئَةُ ادْفَعْ بِالَّتی هِی أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذی بَینَكَ وَ بَینَهُ عَداوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِی حَمیمٌ۱.
و هرگز [کار] نیک (اعتقاد، کردار و گفتار) با بد یکسان نیست؛ [پس بدىهایى را که به تو مىرسد] با بهترین روش دفع کن؛ به طورى که به ناگاه آنکه میان تو و او دشمنى است، [چنان شود که] گویى دوستى گرم و خویشاوند است).
نیکى در این مورد به این است که او را عفو کنى و ببخشى و أحسن (نیکوتر) از آن این است که در برابر بدى او نیکى کنى که اگر چنین کنى، دشمن سرسخت تو دوست صمیمى و باصفا و یکرنگ تو خواهد شد.۲
علامه طباطبایی در تفسیر این آیه مینویسد:
معناى آن این است که بدى را با خصلتى که مقابل آن است، دفع نما؛ مثلاً باطل آنان را با حقى که نزد توست، دفع کن، نه به باطلى دیگر؛ و جهل آنان را با حلم و بدیهایشان را با عفو. همچنین هر بدى دیگرشان را با خوبى مناسب آن دفع کن.۳
شاید فلسفه التزام به چنین آداب و اخلاقی در روابط اجتماعی، این باشد که هرگونه سخن و رفتار منفی در ارتباطات اجتماعی موجب تحقیر شخصیت فرد و دیگران و نیز مانع دوستی و محبت میان افراد جامعه میگردد؛ از همین روست که امام علی علیه السلام میفرماید: