مییابند. به بیان دیگر، به جا آوردن ادب هر چیزی به معنای آراستن کار به آرایههای پسندیده و جذابی است که خداوند از آن به «اَحسَن»، یعنی «نیکوترین» تعبیر کرده است۱؛ بنابراین اگر رفتارهای اجتماعی به آداب آراسته شود، به گونهای تأثیرگذار، زیبا و جذاب میشود که همگان بدان گرایش مییابند و شخص دارنده آداب را الگوی خود قرار خواهند داد.
در آیات قرآنی هرچند واژه «ادب» و مشتقات آن نیامده، ولی مصادیقی از نیکوترین اعمال و رفتارها بیان شده که گواه روشنی بر توجّه و اهتمام خداوند متعال به مفهوم ادب و اخلاق در زندگی بشر است؛ برای نمونه، قرآنکریم در آداب ورود به حریم زندگی افراد میفرماید:
( یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُیوتاً غَیرَ بُیوتِكُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَ تُسَلِّمُوا عَلى أَهْلِها ذلِكُمْ خَیرٌ لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون۲؛
اى کسانى که ایمان آوردهاید، به خانههایى غیر از خانههاى خودتان وارد نشوید تا آنکه اجازه بگیرید و بر اهل آن سلام گویید. این براى شما بهتر است؛ باشد که متذکر شوید).
از این آیه استفاده میشود که مصلحت دستور اجازهگرفتن، محترم شمردن حریم خصوصی، پوشاندن عورات مردم و حفظ حیای اجتماعی است؛ پس وقتی انسان هنگام ورود به خانه دیگران اجازه بگیرد و صاحبخانه را به استیناس خود آگاه سازد و سپس داخل شود و سلام کند، در حقیقت او را در پوشاندن آنچه باید بپوشاند، کمک کرده است و استمرار این شیوه پسندیده مایه استحکام اخوت و
