مسئولیتهای همسایگی همچون احسان، احوال پرسی، یاری رسانی، رسیدگی، تجدید عهد و... در برجهای آپارتمانی، زمینه اجرا نداشته باشد.
به همین سبب، چه بسا در این نوع از آپارتمان نشینی، هر روز بیش از سایر ساختمانهای آپارتمانی شاهد سردی روابط اجتماعی، بیگانگی و بیتفاوتی و سایر ناهنجاریهای اخلاقی و اجتماعی در میان همسایگان باشیم که به نظر میرسد چنین مشکلاتی به آسانی قابل رفع نیست، مگر اینکه مسئولان و پژوهشگران عرصههای اجتماعی و اخلاقی راهکارهایی اساسی و عملی بیندیشند.
چکیده فصل
در دوران پیش از صنعت و تکنولوژی، زمانی که مرسومترین نوع مسکن، واحدهای مسکونی شخصی و تک واحدی بود و بیشتر افراد در خانههای ویلاییِ متشکل از اتاقهای متعدد، حیاط بزرگ، فضای سبز، حوض و بسیاری امکانات دیگر زندگی میکردند، روابط اجتماعی میان اعضای خانواده، همسایگان و هم محلهایها بسیار صمیمی، چهره به چهره، مبتنی بر تعاون و مشارکت و بر مدار همدلی استوار بود، ولی رشد روزافزون شهر نشینی و تشکیل کلانشهرها موجب افزایش جمعیت در شهرها گردید که این مسئله در کنار سایر عواملی همچون صرفهجویی در مصرف مصالح و انرژی، رفع مشکل کمبود زمین و مسکن و همچنین به انگیزه اهداف اقتصادی یا اجتماعی، باعث شد که احداث خانههای تک واحدی با مشکل مواجه شود و در نتیجه، فرم جدیدی از مسکن شهری با عنوان «آپارتمان» ظهور یابد.
سکونت آپارتمانی در هر جامعهای فرهنگی خاص و سبک زندگی ویژهای میآفریند و به همین سبب امروزه اخلاق همسایگی در زندگی آپارتمانی در مقایسه با زندگی سنّتی، اهمیت بیشتری دارد. افزون بر این، مشکلاتی همچون محدود شدن ارتباط همسایگان، حضور فرهنگهای مختلف و گروههای ناهمگن در یک فضای محدود، کمبود فضای پارکینگ، مزاحمتهای صوتی، پرخاشگری کودکان