عملاً به هر معصیتی دست میزند و باکی ندارد که مردم او را در حال ارتکاب گناه مشاهده کنند؛ در نتیجه، امنیت اجتماعی و اخلاقی جامعه به خطر میافتد؛ چنانکه امام علی علیه السلام از زبان لقمان حکیم فرمود:
شَرُّ الناسِ مَن لا یبالی أن یراهُ الناسُ مُسِیئاً۱.
بدترین مردم کسی است که باک ندارد مردم او را در حال گناه ببینند.
آنچه گفته شد، به روشنی، ناپسند بودن افشای ناخوشایندهای افراد را به اثبات میرساند. با توجّه به اصول «کرامت انسان»، «حرمت همسایه» و «همبستگی اجتماعی»، آشکار ساختن ناخوشایندهای همسایگان ممنوع خواهد بود؛ زیرا آشکار شدن آنچه مورد رضایت افراد نیست، تحقیر انسانها و شکستن حرمت همسایگی و گسست اجتماعی را به دنبال دارد که این امر در صحنه خانوادهها و اجتماع، دهها آسیب دیگر در پی خواهد داشت.
از همین روست که در روایات اهل بیت علیهم السلام به هنگام معرفی همسایه بد و بیان ویژگیهای او نخستین خصلت و بیشترین صفتی که مورد تأکید قرار میگیرد، «افشای عیب» است. گویا از نگاه دین، همسایه بد کسی است که خوبیها را میپوشاند و بدیها را فریاد میزند.
پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و اله همسایه بد را از چیزهایی به حساب میآورد که اصل و ریشه بلاهای بزرگی است که از فرط دشواری و سنگینی، استخوانهای کمر انسان را میشکند:
ثَلَاثَةٌ هُنَّ أُمُّ الْفَوَاقِرِ:...وَ جَارٌ عَینُهُ تَرْعَاكَ وَ قَلْبُهُ ینْعَاكَ، إِنْ رَأَى حَسَنَةً دَفَنَهَا وَ لَمْ یفْشِهَا، وَ إِنْ رَأَى سَیئَةً أَظْهَرَهَا وَ أَذَاعَهَا۲.
