رسانی و خیرخواهی، موجب وهن آموزههای دینی و بیاعتبار شدن دستورات قرآن و حدیث خواهد شد.
برای پیشگیری یا درمان خیانت ورزی، دو راهکار در آموزههای اسلامی ذکر شده است: «تقویت معاد باوری» و «تقویت حیا». امام علی علیه السلام درباره تقویت معاد باوری فرمودهاند:
مَا یغْدِرُ مَنْ عَلِمَ كَیفَ الْمَرْجِع۱.
کسی که از بازگشت خود به قیامت آگاه باشد، خیانت و نیرنگ نمیورزد.
آن حضرت در برخورد با یکی از خیانتکاران، با لحنی بسیار تند و حماسی، او را توبیخ میکند و با بهرهگیری از همین راهکار، وی را به مرگ و پایان زندگی توجه میدهد.۲
پیامبر اسلام صلی الله علیه و اله نیز درباره تقویت حیا میفرمایند:
إِذَا أَرَادَ اللَّهُ عزّ و جل هَلَاكَ عَبْدٍ، نَزَعَ مِنْهُ الْحَیاءَ، فَإِذَا نَزَعَ مِنْهُ الْحَیاءَ، لَمْ تَلْقَهُ إِلَّا خَائِناً مَخُوناً...۳.
خداوند وقتى بخواهد بندهاى را هلاک سازد، حیا را از او میگیرد و وقتى حیا از او گرفته شود، راه خیانت پیش میگیرد و دیگران نیز به او خیانت میکنند.
برپایه این روایت، ریشه خیانتکاری، بیحیایی است و برای جلوگیری از رشد و توسعه خیانت ورزی در جامعه، خانواده و همسایگان، باید به تقویت و ترویج حیا پرداخت.
افزون بر موارد یاد شده برای رهایی از خیانتکاری، توجه به ثمرات پرهیز از خیانت نیز راهگشاست؛ چنانکه امام علی علیه السلام در کلامی شیوا «روزی فراوان،