میرسد این مسئله در میان تمام نبایدهای اخلاقی در تعامل با همسایگان، جایگاه ویژه و رتبه نخست را داراست؛ به گونهای که در روایات اسلامی مربوط به حقوق همسایگان، نخستین تکلیف، پرهیز از آزار رسانی بیان شده است.
امام علی علیه السلام در بیان نشانههای افراد باتقوا از میان دهها خصلت اخلاقی و رفتاری در روابط همسایگان، با عبارت «ولا یُضارُّ بالجار»۱، به عدم آزار رسانی اشاره میکند.
پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و اله نیز با عبارت «مَنْ آذَى جَارَهُ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَیهِ رِیحَ الْجَنَّةِ وَ مَأْواهُ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصِیرُ»۲ اعلام میکنند که هر کس به همسایهاش آزار برساند، خداوند بوی بهشت را بر او حرام میگرداند و جایگاه وی دوزخ خواهد بود.
اهمیت این موضوع به قدری است که پیشوایان معصوم علیهم السلام در درگاه الهی به خداوند متعال پناه میجویند که مبادا خود، همسایه آزار باشند یا در مجاورت همسایهای قرار گیرند که از اذیت دیگران پروایی ندارد.
امام صادق علیه السلام هنگامی که از عرفات به سوی مشعر الحرام در حال حرکت بود، از پیشگاه خداوند سبحان چنین درخواست میکند:
اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَظْلِمَ، أَوْ أُظْلَمَ، أَوْ أَقْطَعَ رَحِماً، أَوْ أُوذِی جَاراً۳.
بار خدایا! به تو پناه میآورم از اینکه به کسی ستم کنم یا مورد ستم قرار گیرم یا همسایهای را بیازارم!
همچنین پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و اله در مقام مناجات با خدا از درگاه وی چنین تقاضا میکند:
اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِكَ مِنْ... جَارٍ یؤْذینی۴.
بار خدایا! به تو پناه میجویم از همسایهای که مرا آزار دهد!
