مواجهه با اقتضائات همسایگی، بهترین نوع مقابله و مهمترین خصوصیتی است که به پایداری انسان در برابر سختیها و حوادث پیشبینی نشده منجر میشود؛ حتی سختیهایی که به ظاهر، فراتر از تواناییهای وی به نظر میرسند.
البته نباید از نظر دور داشت که انسان صبور کسی نیست که فقط مشکلات و ناراحتیهای خود را بروز ندهد و صبر، فقط به معنای ریختن غم و اندوهها در درون خود نیست، بلکه صبر یعنی مقاومت در برابر ضربههای حوادث و مهارت در کاهش و به حداقل رساندن فشارهای روانی حاصل از آنها۱؛ ازاینرو در آیات قرآن و روایات معصومان علیهم السلام مفهوم صبر و شکیبایی اهمیتی ویژه دارد۲ و یکی کاربردهای آن در تعاملات با همسایگانِ مزاحم و بدرفتار است.
گاهی تندیها، بداخلاقیها و مزاحمتهای همسایگان از روی جهالت یا بیخبری است و در پارهای اوقات نیز براثر ضعف فرهنگ و شعور اجتماعی است که در این مواقع، تحمّل و حوصله کردن در مقابل آزارها و وسعت نظر داشتن، موجب دست برداشتن دیگران از اعمال ناشایست خود میشود و اگر چنین نشد، ما در رفتار و کردار خود به بهترین نحو عمل کردهایم و به مقام حلم و صبر باریافتهایم.
نکته دیگر در این بخش آنکه گاهی برخی افراد تصوّر میکنند که تحمّل آزار همسایگان و شکیبایی در برابر رفتارهای ناشایست آنها به گستاخی ایشان و ظالم پروری میانجامد! در پاسخ به اینگونه افراد باید گفت: چنین نیست که نتیجه شکیبایی، خواری و ذلت باشد؛ زیرا صبر در مقابل سختیها و ناسازگاریها از کارهایی است که محبوب خداوند و مورد حمایت اوست و قرآنکریم در عبارات
