یجِبُ لِلمُؤمِنِ عَلَى المُؤمِنِ أن یستُرَ عَلَیهِ سَبعینَ كَبیرَةً۱.
مؤمن در برابر مؤمن وظیفه دارد که هفتاد گناه بزرگ او را بپوشاند.
از آنچه گذشت معلوم میشود که حفاظت اسرار دیگران و بهویژه همسایگان و مخفی نگهداشتن عیوب آنان از الزامات اخلاق اجتماعی است؛ به ویژه در محیطهای آپارتمانی که گاه مشکلاتی در زمینه مسائل خانوادگی، اختلافهای خویشاوندی و حتی مشکلات اخلاقی پیش میآید که با راهنمایی و امر به معروف برطرف میگردد. در این موقعیتها شایسته است همسایگان آبروی همسایه خود را در نظر بگیرند و با انتشار این اسرار، به گرفتاریها دامن نزنند؛ در غیر این صورت، اشاعه و بازگویی عیوب همسایگان، زمینهساز مشکلات فراوان دیگری برای اهالی محله خواهد شد که گاهی علاج آنها کاری دشوار و حتی ناممکن است.
بر همین مبنا امام زینالعابدین علیه السلام در رساله حقوق ضمن شمارش حقوق همسایگان، بر لزوم عیب پوشی چنین تأکید فرمودهاند:
وَ لَا تَتَبَّعْ لَهُ عَوْرَةً فَإِنْ عَلِمْتَ عَلَیهِ سُوءاً سَتَرْتَهُ عَلَیه۲.
[ازحقوق همسایهات آن است که] عیبش را جستوجو نکنى و اگر از او بدى دیدى، آن را بپوشانى.
آن حضرت در دعا برای همسایگانش همین مسئله را از درگاه خداوند درخواست میکند و عرضه میدارد:
وَ كِتْمَانِ أَسْرَارِهِمْ، وَ سَتْرِ عَوْرَاتِهِم۳.
[بار خدایا! همسایگانم را] به پنهان داشتن اسرار و پوشانیدن عیوب یکدیگر موفق بدار!
امام علی علیه السلام نیز عیب پوشی و ترک توبیخ و سرزنش همسایه را از راههای حفظ