رفتاری، شیوهای را انتخاب کنند که برای دیگران مفید باشد و از انجام کارهایی که به آنها آسیب یا ضرر میرساند، دوری کنند. مبنای این اصل از آنجاست که انسانها مانند حلقههای یک زنجیر، حیات و قوامشان در گرو پیوستگی و وابستگی به یکدیگر است و بدین سبب بیشتر توصیههای ادیان الهی و پیامبران و ائمه معصومان علیهم السلام را همدلی، همکاری، دلسوزی و خدمترسانی تشکیل میدهد و خود ایشان نیز با تمام توان در رأس خدمتگزاران جامعه بودهاند.
ارزش سودمندی و خدمترسانی در آموزههای اسلامی به قدری است که شرح آن از حوصله این نوشتار بیرون است؛ برای نمونه پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله جایگاه نیکی به مردم و سودمندی را پس از ایمان به خدا قرار داده و فرموده است:
رَأْسُ الْعَقْلِ بَعْدَ الدِّینِ التَّوَدُّدُ إِلَى النَّاسِ وَ اصْطِنَاعُ الْخَیرِ إِلَى كُلِّ بَرٍّ وَ فَاجِر۱.
اوج خردمندی، پس از دینداری، اظهار دوستی به مردم و نیکیکردن به هر خوب و بد است.
آن حضرت در مناسبت دیگری سود رسانی را همرتبه ایمان به خدا دانسته و فرمودهاند:
خَصلَتانِ لَیسَ فَوقَهُما مِنَ البِرِّ شَیءٌ: الإِیمانُ بِاللّهِ، وَالنَّفعُ لِعِبادِ اللّهِ۲.
دو ویژگی است که هیچ کار نیکى بالاتر از آنها نیست: ایمان به خدا و سود رسانى به بندگان خدا.
همچنین آن حضرت بهترین مردمان را کسانی میدانند که دیگران به واسطه آنان به سود و منفعت دست یابند: «خَیرُ النَّاسِ مَن انْتَفَعَ بِهِ النَّاس»۳.
در کنار سودمندی و خیررسانی، اصل «زیان نرساندن» نیز مورد توجه اسلام قرار گرفته و چه بسا از خدمترسانی نیز مهمتر باشد؛ چنانکه با توجه به روایات