و تلاشهایی را برای تحقق هدفی مشترک انجام دادن است۱؛ بنابراین همیاری و همکاری اجتماعی به معنای قبول همکاری آگاهانه و از روی میل و اراده برای رسیدن به یک هدف خاص است؛ از همین رو انسجام و یگانگی مردم یک جامعه، اسباب حرکت آنها به سمت هدفهای مطلوب است و رشد جامعه را در پی خواهد داشت.
همکاری و تعاون اجتماعی، فضایی مناسب برای رهایی از خودخواهی و منافع شخصی را فراهم میسازد تا افراد بتوانند روحیات و اخلاقیات شایسته و پسندیده را تجربه کنند و جامعهای منسجم را به وجود آورند.
به همین دلیل اساس زندگی اجتماعی و قوانین اقتصادی و اجتماعی اسلام بر اصل تعاون استوار است و قرآن کریم برای تثبیت روحیه مشارکت و همیاری، بر تقویت روح تعهد و عزم عمومی تأکید میفرماید:
(وتَعَاوَنُواْ عَلَى الْبِرّ وَالتَّقْوَى وَ لَا تَعَاوَنُواْ عَلَى الْاءِثْمِ وَالْعُدْوَانِ۲؛ یکدیگر را بر نیکوکارى و تقوا یارى کنید و یکدیگر را بر گناه و تجاوز یارى نرسانید).
در زندگی آپارتمانی، زمینه و فضای ترویج فرهنگ همدلی بیشتر از مکانهای دیگر فراهم است. همسایگان با دید و بازدید، شرکت در جلسات مجمع عمومی، ترتیب دادن جلسات آیینی و مراسم فرهنگی در مناسبتهای گوناگون میتوانند فضای تعامل و همدلی را در محیط مجتمع به وجود آورند.
افزون بر موارد یاد شده، هر یک از ساکنان مجتمع میتوانند از ظرفیتها و قابلیتهای خود برای ایجاد تعامل و همدلی استفاده کنند؛ برای مثال اگر کسی پزشک است، یک نوبت در هفته، همسایهها را با تخفیف ویژه ویزیت کند یا اگر
