و بی‏‏قیدی نوجوانان و جوانان، آشفتگی و از هم پاشیدگی خانواده‏‏ها، بی‏‏تفاوتی، نادیده ‏‏گرفتن سالمندان و بازی کودکان، از پیامدهای زندگی در ساختمان‏‏های کوتاه ‏‏مرتبه و بلند مرتبه است که هر روز بر تعداد و دامنه آنها افزوده می‏‏شود.

به همین دلیل جلوه‏‏های اخلاقی مثبت و منفی متمایزی در این نوع سکونت و همسایگی دیده می‏‏شود که لازمه‏‏اش برخورداری از اخلاق و تدوین مقررات و ضوابطی مدوّن است تا در سایه آن، مسئولیت‏‏ها و وظایف همسایگان در قبال یکدیگر مشخص و تبیین گردد.

مسئولیت‏‏های همسایگی همچون احسان، احوال پرسی، یاری رسانی، رسیدگی، تجدید عهد و... در برج‏‏های آپارتمانی، زمینه اجرا نداشته باشد.

به همین سبب، چه بسا در این نوع از آپارتمان نشینی، هر روز بیش از سایر ساختمان‏‏های آپارتمانی شاهد سردی روابط اجتماعی، بیگانگی و بی‏‏تفاوتی و سایر ناهنجاری‏‏های اخلاقی و اجتماعی در میان همسایگان باشیم که به نظر می‏‏رسد چنین مشکلاتی به آسانی قابل رفع نیست، مگر این‏که مسئولان و پژوهشگران عرصه‏‏های اجتماعی و اخلاقی راهکارهایی اساسی و عملی بیندیشند.

چکیده فصل

در دوران پیش از صنعت و تکنولوژی، زمانی که مرسوم‏‏ترین نوع مسکن، واحدهای مسکونی شخصی و تک واحدی بود و بیشتر افراد در خانه‏‏های ویلاییِ متشکل از اتاق‏‏های متعدد، حیاط بزرگ، فضای سبز، حوض و بسیاری امکانات دیگر زندگی می‏کردند، روابط اجتماعی میان اعضای خانواده، همسایگان و هم محله‏‏ای‏‏ها بسیار صمیمی، چهره به چهره، مبتنی بر تعاون و مشارکت و بر مدار همدلی استوار بود، ولی رشد روز‏‏افزون شهر نشینی و تشکیل کلان‏شهرها موجب افزایش جمعیت در شهرها گردید که این مسئله در کنار سایر عواملی همچون صرفه‏‏جویی در مصرف مصالح و انرژی، رفع مشکل کمبود زمین و مسکن و همچنین به انگیزه اهداف اقتصادی یا اجتماعی، باعث شد که احداث خانه‏‏های تک واحدی با مشکل مواجه شود و در نتیجه، فرم جدیدی از مسکن شهری با عنوان «آپارتمان» ظهور یابد.

سکونت آپارتمانی در هر جامعه‏‏ای فرهنگی خاص و سبک زندگی ویژه‏‏ای می‏‏آفریند و به همین سبب امروزه اخلاق همسایگی در زندگی آپارتمانی در مقایسه با زندگی سنّتی، اهمیت بیشتری دارد. افزون بر این، مشکلاتی همچون محدود شدن ارتباط همسایگان، حضور فرهنگ‏‏های مختلف و گروه‏‏های ناهمگن در یک فضای محدود، کمبود فضای پارکینگ، مزاحمت‏‏های صوتی، پرخاشگری کودکان