یعنی حسادت شرایطی را فراهم میسازد که همه همسایگان به فکر زیان رساندن به یکدیگر خواهند بود و در این میان، رذایلی همچون بُخل، حرص، کینه، غیبت و دیگر بزهکاریهای اجتماعی رخ مینمایند که هر یک از آنها برای سوق دادن افراد به سراشیبی سقوط، کافی است.
باری، در روابط همسایگی، نفرت و بدگمانیِ حاصل از حسادت باعث میشود که امنیت محله و مجتمع به خطر بیفتد؛ چرا که در چنین فضایی افراد به یکدیگر اعتماد نمیکنند و خیانت رواج مییابد و هر کسی به دنبال انتقامگیری خواهد بود.
به بیان بهتر، حسادت، آتشی در دلِ همسایه حسود برپا میکند که دامنه آن، دامن محله و اجتماع را نیز میگیرد و خاکستر نفرت و دشمنی بر جای میگذارد؛ از همین روست که امام علی علیه السلام در کلامی حکیمانه میفرمایند:
الفقرُ خیرٌ مِن حَسَدِ الجِیران۱.
فقر و تهیدستی بهتر است از اینکه همسایگان به انسان حسادت کنند.
تهیدستی همیشه انسان را به تباهی و هلاکت نمیکشد، ولی حسادت همسایگان به دارایی، موفقیتها و توانمندیهای یکدیگر، سختترین شرایط و بدترین سرنوشت را رقم میزند. به این دلیل است که آن حضرت فقر را بر غنا ترجیح میدهند تا از آسیبهای حسد ورزی همسایگان در امان باشند.
امام سجاد علیه السلام نیز با توجه به پیامدهایِ شوم حسادت، یکی از حقوق همسایه را عدم حسادت دانستهاند:
وَ لَا تَحْسُدْهُ عِنْدَ نِعْمَةٍ۲.
به همسایهات هنگامی که صاحب نعمتی شد، حسادت نورز!
پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و اله نیز در راستای پیشگیری از حسادت، یکی از حقوق
