همین رو امام سجاد علیه السلام یکی از حقوق همسایه را اینگونه برمیشمارد:
نُصرَتُهُ اِذا کانَ مَظلوماً۱.
[یکی از حقوق همسایهات بر تو] یاری کردن او در هنگامی است که مظلوم واقع شده است.
امام علی علیه السلام نیز درباره «النجدة» به معنای دلاوری و شجاعت، یکی از مصادیق آن را «الذبُّ عن الجار» میداند؛ یعنی دفاع از همسایه.۲
البته روشن است که در اینجا همیاری و پشتیبانی در نیکوکاری و کارهای پسندیده مورد نظر است، نه مطلق همکاری؛ زیرا دستور قرآنکریم آن است که همواره در راه نیکى و پرهیزگارى با هم تعاون کنید و هرگز در گناه و تعدّى دستیار هم نشوید۳؛ بنابراین منظور از دفاع، دفاع مشروع یا قانونی است؛ چرا که گاهی برخی همسایگان در ارتباط با افراد یا حاکمان ظالم، مورد بیمهری، ستم و تجاوز واقع میشوند که در این صورت، ممکن است آبرو، جان، مال یا ناموس آنها به خطر بیفتد.
در این حال است که احساس مسئولیت و ضرورت همبستگی اجتماعی و جایگاه همسایه مظلوم حکم میکند که در مقام یاری، دفاع و پشتیبانی از او اقدامات لازم صورت گیرد که البته گاه این پشتیبانی در حضور همسایه مظلوم صورت میگیرد و گاهی در زمان غیبت وی. دفاع و پشتیبانی از همسایه در غیبت او میتواند به این باشد که آبرو و دارایی او پاسداری شود و با هر چیزی که موجب نقص، عیب و ستم به وی میشود، مقابله و مبارزه گردد. به همین سبب امام زینالعابدین علیه السلام در رساله حقوق، محافظت از حقوق همسایه در حضور و غیبت را از تکالیفی میداند که رعایت آن بر همسایگان لازم است:
وَ أَمَّا حَقُ الْجَارِ فَحِفْظُهُ غَائِباً وَ كَرَامَتُهُ شَاهِداً وَ نُصْرَتُهُ وَ مَعُونَتُهُ فِی