پیشگفتار
فرهنگنامه، كتابى است حاوى، دانش، فرهنگ۱ و حكمت و «فرهنگنامه نماز جماعت»، قطرهاى است از درياى دانش و فرهنگ ناب اسلامى و مَدخَلى۲ ديگر از دانشنامه قرآن و حديث كه به صورت مستقل، منتشر مىشود. در اين دانشنامه، واژهها و اصطلاحاتى كه در قرآن و احاديث، كاربرد گستردهاى دارند، به ترتيب الفبايى، با نظمى نوين و با ذكر نمونه كاربردها (شواهد)، معناشناسى و تحليل و تبيين مىگردند. در لابهلاى اين دانشنامه، برخى مَدخلها، از كاربرد فرهنگىِ ويژه و بَسامد استفاده بالاترى برخوردارند، بدين معنا كه عموم مسلمانان و يا گروههاى خاصّى از آنان، به صورت شبانهروزى و گسترده، با آنها، سر و كار دارند. در راستاى تصحيح و تقويت فرهنگ عمومىِ جوامع اسلامى، ارائه معارف مربوط به اين گونه واژهها و اصطلاحات، ضرورتى دو چندان دارد. با اين نگاه، چنين مَدخَلهايى از دانشنامه، انتخاب میشوند و به صورت كتابهاى مستقل در اختيار علاقهمندان قرار مىگيرند.
گفتنى است كه در اين سلسله آثار، براى آنچه مربوط به رفتار يا احوال خاص است (مانند: ادب، اذان، شادى و آرزو)، نام «فرهنگنامه» و براى آنچه مربوط به گروههاى اجتماعى (مانند: بسيجيان، جوانان و كودكان) مىشود و يا آموزههاى حكيمانه پيشوايان بزرگ اسلام يا حكماى بزرگ الهى (چون لقمان حكيم) را ارائه مىنمايند، نام «حكمتنامه» را برگزيديم.
فرهنگنامه «نماز جماعت»،۳ يكى ديگر از مجموعه فرهنگنامههايى است كه با هدف تصحيح و تقويت فرهنگِ ارزشهاى رفتارى، تألیف شده است.
اين فرهنگنامه، در هفت فصل، رهنمودهاى قرآن و احاديث اسلامى را در باره ارزش فرهنگ نماز جماعت و آداب آن به صورتى نسبتاً جامع و با نظمى نوين ارائه مىكند.
تقدير و سپاس
از همه همكاران عزيز و بزرگوار در «پژوهشكده علوم و معارف حديث» و مديريت آمادهسازى كتاب كه در پديد آوردن اين اثر و ساماندهى نهايى آن نقش داشتهاند، صميمانه سپاسگزارى مىكنم، بويژه فاضل گرانقدر جناب آقاى مرتضى خوشنصيب كه نگارش اين فرهنگنامه با همكارى ايشان صورت گرفته، و افزون بر اين، ترجمه رساى ايشان، زمينه بهرهمندى پارسى زبانان را نيز از كتاب فراهم آورده است.
از خداوند منّان براى همه دستاندركاران، پاداشى درخور فضل حضرتش خواهانم.
ربّنا! تَقَبّل منّا إنّک أَنتَ السَّميعُ العَليم.
محمّدى رى شهرى
یازدهم اردیبهشت ۱۳۹۵
بیست و دوم رجب ۱۴۳۷
1.. فرهنگ: علم؛ دانش؛ ادب؛ تربيت؛ پديدۀ كلّى پيچيدهاى از آداب، رسوم، انديشه، هنر و شيوۀ زندگى كه در طىّ تجربه تاريخى اقوام، شكل مىگيرد و قابل انتقال به نسلهاى بعدى است (ر.ک: لغتنامۀ دهخدا، فرهنگ معين و فرهنگ بزرگ سخن، واژۀ فرهنگ).
2.. در دانشنامهها، به هر واژۀ اصلى كه توضيحى (مقالهاى) در ذيل خود دارد، «سَرواژه» يا «مَدخَل» مىگويند. به مجموع سرواژه و توضيح، بر روى هم نيز «مدخل» گفته مىشود (ر. ک: فرهنگ بزرگ سخن، واژۀ مدخل).
3.. تاكنون، فرهنگنامههاى: ادب، اذان، آرزو، مسجد، بصيرت، امنيت ملّى، مهمانى، جمعه و تهجّد منتشر شده و در اختيار علاقهمندان قرار گرفتهاند.