۹۶.امام صادق علیه السلام: مساجد، نزد خداى متعال، از همسایگانى كه در آنها حضور نمى یابند، شكایت بردند و خداى عزّ وجلّ به آنها چنین وحى فرمود: «به عزّت و جلالم سوگند، هیچ نمازى را از آنها نمى‌پذیرم، و هیچ گاه، عدالتى را از ایشان در میان مردم، آشكار نمى‌سازم، و رحمتم شامل حالشان نمى‌شود و در بهشتم همسایه من نخواهند بود».۱
۹۷.امام صادق علیه السلام: نماز گزاردن به تنهایى در خانه، به غبارى پراكنده مى‌مانَد كه چیزى از آن، به سوى خداوند بالا نمى‌رود. كسى هم كه از سر بی‌رغبتی به مسجد [و رویگردانی از آن]، نماز جماعت را در خانه‌اش بخواند، نماز خودش و آنان كه به او اقتدا كرده‌اند، پذیرفته نیست، مگر آن كه علّتى موجب حضور نیافتن در مسجد شده باشد۲.۳
1.. شَكَتِ المَساجِدُ إلَى اللهِ تَعالى الَّذينَ لا يَشهَدونَها مِن جيرانِها، فَأَوحَى اﷲُ عَزَّوجَلَّ إلَيها: وعِزَّتي وجَلالي لا قَبِلتُ لَهُم صَلاةً واحِدَةً، ولا أظهَرتُ لَهُم فِي النّاسِ عَدالَةً، ولا نالَتهُم رَحمَتي، ولا جاوَروني في جَنَّتي (الأمالی، طوسي: ص۶۹۶ ح۱۴۸۵).
2.. برای آگاهی بیشتر با آیات و روایات مربوط به مسجد و جایگاه آن و نیز فضیلت برپایی نمازهای جماعت در مساجد به «فرهنگ‌نامۀ مسجد» از همین مؤلف و مترجم مراجعه فرمایید.
3.. الصَّلاةُ في مَنزِلِكَ فَرداً هَباءً مَنثوراً لايَصعَدُ مِنهُ إلَى اللهِ شَيءٌ، ومَن صَلّىٰ في بَيتِهِ جَماعَةً رَغبَةً عَنِ المَسجِدِ فَلا صَلاةَ لَهُ و لا لِمَن صَلّىٰ مَعَهُ، إلّا مِن عِلَّةٍ تَمنَعُ مِنَ المَسجِدِ (الأمالی، طوسي: ص۶۹۶ ح۱۴۸۶).
