فرمود: «نه، اى ابن مسعود! اگر تمام آنچه را در زمین است، انفاق كنى، نمى‌توانى فضیلت آن را دریابی!».^۱

۲۲.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: هنگامى كه انسان با امام نماز گزارد تا وقتی که بازگردد، شب‌زنده‌دارىِ یک شب برایش حساب مى‌شود.^۲

۲۳.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: هر که نماز عشا را به جماعت بخواند، گویی نیمی از شب را به عبادت گذرانده است. و هر که نماز صبح را به جماعت بخواند، گویی سراسر شب را به نماز ایستاده است.^۳

۲۴.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: هر کس نماز عشا و صبح را به جماعت بخواند، گویی یک شب شب‌زنده‌داری کرده است.^۴

۲۵.امام حسین علیه السلام: على علیه السلام صبحگاهی ابو دردا را دید كه خوابیده است. فرمود: ای ابو دردا! تو را چه شده؟
گفت: شب، كار و عبادتى داشتم و خواب ماندم.
على علیه السلام فرمود: آیا نماز صبح به جماعت را رها كردى؟.
گفت: آرى.

جماعت باش كه گرگ، دام دور افتاده (از گله) را مى‌خورد.^۱

۱۸.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: خداوند نماز در جماعت را دوست دارد.^۲

۱۹.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: خوشایندم آن است که نماز مسلمانان یکی باشد، تا جایی که بر آن شدم کسانی را به خانه‌ها روانه کنم تا هنگام نماز مردم را ندا دهند و نیز در صدد برآمدم فرمان دهم کسانی بر بلندی‌ها بایستند و در وقت نماز مردم را آواز دهند....^۳

۲۰.پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: تکبیر نخست در نماز جماعت از دنیا و آن چه در آن است برتر است.^۴

۲۱.جامع الأخبار ـ به نقل از عبد اللَّه بن مسعود ـ، در یک روز که به تكبیر آغازین نماز جماعت نرسید و از این رو یک بنده آزاد كرد و نزد پیامبر صلی الله علیه و آله آمد و گفت: اى پیامبر خدا! یک روز به تكبیر نخست نماز نرسیدم و بنده‌اى را آزاد كردم. آیا فضیلت آن (تکبیر اوّل) را دریافته‌ام؟
پیامبر فرمود: «نه».
ابن مسعود گفت: بنده دیگری آزاد می‌كنم، آیا به فضیلتش مى‌رسم؟