در ادامه به اقدامات لازم برای انجام‏دادن این مرحله اشاره خواهد شد.

در اینجا دو نکته شایان ذکر است:

 معمول طرح‏نماهای درمان در مرحله یک یا دو متوقف می‏شوند؛ در حالی که همان‏گونه که اشاره شد، برای انتشار مؤثر طرح‏نمای درمان به جامعه درمانگران بالینی، نیاز به تلاش و کوشش فراوان‏تری برای انجام‏دادن آزمایش‏های متعدد وجود دارد (کارول و رونساویل، ۲۰۰۸).

 در حالی که فرآیند حرکت درمان‏ها از مرحله اول به مرحله دوم نیازمند حرکت از «تمرکز انعطاف‏پذیر و وسیع» به «تمرکز نسبتاً سخت و محدود» است (یعنی در مرحله اول صرفاً ایده‏ای درمانی مطرح شده و از طریق کارهای تحقیقی و آماری اثبات اولیه شده است، ولی در مرحله دوم باید آن ایده، مرزهای مشخص‏تری پیدا کند و تفاوتش را با سایر درمان‏ها نشان دهد و در چند موقعیت آزمایشگاهی کارآمدی خود را اثبات کند)،‏ حرکت از مرحله دوم به مرحله سوم نیازمند حرکت از روش‏های تجربی سفت و سخت و متمرکز به نگرش‏های وسیع‏تری است که شامل به‏کارگیری انعطاف‏پذیر درمان در موقعیت‏های گوناگون با جمعیت‏های ناهمگن است (یعنی در این مرحله، این به‏کارگیری درمان است که به صورت منعطفی درآمده و در موقعیت‏های مختلف می‏خواهد اثربخشی خود را اثبات کند) (دابسون و همیلتون، ۲۰۰۲).

از نگاهی دیگر، در مرحله اول، خطوط کلی لازم برای ارزیابی مقدماتی درمان در مطالعات ابتدایی محل توجه قرار می‏گیرد؛ در مرحله دوم، طرح‏نمایی‏های تعریف‏شده‏ای عرضه می‏شود که مرزهای درونی و بیرونی درمان را برای مطالعات کارآمدی معین می‏کنند و در مرحله سوم، سیستم‏های تفصیلی مناسب برای استفاده در جامعه‏های گوناگون بالینی محل توجه قرار می‏گیرد (کارول و نورو،^۱ ۲۰۰۲).

کارآمدی درمان تأثیر می‏گذارند. در مرحله کارآمدی، بیشتر تأکید بر اجرای درمان بر روی نمونه‏های پژوهشی بدون همبودی است و از همین‏رو، به موقعیت‏های پژوهشی دیگر به‏خوبی تعمیم نمی‏یابند اما در این مرحله همبودی‏ها هم بررسی می‏شود (همان).

 در مرحله اثربخشی، تعامل بین ویژگی‏های شخصیتی مراجع با درمان بررسی دقیق‏تری می‏شود؛ به این معنا که محققان می‏کوشند متغیرهایی همچون ویژگی‏های شخصیتی را که ممکن است تأثیرات متقابلی با رویکرد درمانی خاصی داشته باشند شناسایی کنند. شوهام و همکاران (۱۹۹۵، به نقل از: چمبلس و هالون، ۱۹۹۸) معتقدند برای مراجعانی که مقاومت بالا دارند، درمان‏ها غیرمستقیم یا مداخلاتِ به‏ظاهر مهمل ولی در واقع درست (مهمل‏نما)،^۱ مفیدتر است از درمان‏های استاندارد رفتاری و شناختی. چنین اطلاعاتی برای محققان بسیار مهم است تا بتوانند از درمان مفید برای مراجعان خاص استفاده کنند (همان).

نقش‏های اصلی‏ای که «طرح‏نمای درمانی» در این مرحله ایفا می‏کند عبارت است از: ۱. فراهم‏سازی دستورالعمل‏های تفصیلی برای اجرای درمان در گروه‏های مختلف بیماران و در دامنه‏ای از موقعیت‏های بالینی؛ ۲. فراهم‏سازی دستورالعمل‏هایی برای مناسب‏سازی درمان برای زیرگروه‏های مختلف بیماران؛ ۳. بیان محدودیت‏ها بر سر راه اثربخشی درمان (کارول و رونساویل، ۲۰۰۸)؛ ۴. تبیین اینکه چه آموزشی، به وسیله چه مربیانی، و برای چه متخصصانی لازم است در مسیر اجرایی‏کردن این درمان به کار گرفته شود؛ ۵. تبیین اینکه چگونه باید عمل شود تا درمان جدیدی مورد پذیرش متخصصان بالینی و بیماران در خارج از موقعیت‏های پژوهشی اتفاق بیفتد (رونساویل و کارول، ۲۰۰۱).