لوبورسکی^۱ و دیدوبیس،^۲ ‏۱۹۸۴؛‏ ویلسون،^۳ ۱۹۹۸؛ به نقل از: ناجاویتس^۴ و همکاران، ۲۰۰۰) نه آنکه درمانگرانی ماشینی و بی‏هنر در به‏کارگیری مداخلات تولید کنند. در همین خصوص از ۴۷ درمانگر رفتاری‏شناختی درباره فایده طرح‏نمای مداخله‏ای نظرسنجی‏ای به عمل آمد که به طور کلی نشان داد نظر درمانگران درباره طرح‏نمای مداخله‏ای مثبت است (ناجاویتس و همکاران، ۲۰۰۰).

جلسه آخر

جلسه آخر، جلسه‏ای است که در حقیقت باید در آن راجع به «نگه‏داشت»، یعنی آخرین مرحله از مراحل تغییر، کار شود. از آنجا که یکی از مشکلات شایع در درمان‏ها بحث عود است، در بخش آموزش از ساختار جلسه آخر، تأکید بر روی مفهوم «عود» و «لغزش» و تکنیک‏های جلوگیری از آن است. در بخش تکلیف‏دهی نیز تکالیفی در این باره عرضه می‏شود و بازه‏های زمانی برای بررسی‏های درمان بعدی مشخص می‏گردد.

نکته پایانی: محدودیت‏های طرح‏نمای درمانی

البته طرح‏نماهای مداخلات درمانی با انتقاداتی نیز مواجه بوده است. مهم‏ترین این نقدها از جانب کسانی است که درمان را بیشتر نوعی هنر می‏دانند و طرح‏نماها را بسیار ساختارمند، محدودکننده و انعطاف‏نا‏پذیر (استراپ،^۱ ۲۰۰۱ به نقل از: ستیلی و روبرتس، ۲۰۰۳). با این حال برخی از محققان معتقدند طرح‏نماهای درمانی نوعاً به صورت انعطاف‏ناپذیری که نیازی به مهارت‏ها و شم بالینی نداشته باشد به کار نمی‏رود بلکه به عنوان الگوهایی برای درمان استفاده می‏شود (کندال،^۲ ۲۰۰۱، به نقل از: ستیلی و روبرتس، ۲۰۰۳). در حقیقت، تفکر نهفته در طرح‏نمای درمان‏نویسی‏ آن است که طرح‏نمای درمانی با بیان دقیق نظریه و تکنیک‏های درمانی در قالب نوشتاری، سبب الهام‏بخشی به درمانگران در استفاده از مداخلاتِ بیشتری شود و ضمن استانداردسازی آموزش و اجرای درمان، سبب افزایش روایی درونی مطالعات پژوهشی گردد (بیندر،^۳ ۱۹۹۳؛‏ دابسون^۴ و شاو،^۵ ۱۹۸۸؛