‏۱۹۹۹؛ ولیسر و همکاران، ۱۹۹۵؛ به نقل از: پراچاسکا، پراچاسکا، و جانسون، ۲۰۰۶). از سویی، بسیاری از افرادی که در مرحله آمادگی هستند نهایتاً به مرحله عمل/ اقدام وارد می‏شوند (پراچاسکا، ولیسر، پراچاسکا و جانسون، ۲۰۰۴، به نقل از: مادوس و تانگنی، ۲۰۱۰).

مرحله چهارم: اقدام

مرحله اقدام مرحله‏ای است که در آن افراد رفتارشان، تجربیاتشان و محیطشان را به منظور غلبه بر مشکلاتشان تغییر می‏دهند (پراچاسکا، دیکلمنت و نوکراس، ۱۹۹۲:؛ پراچاسکا و نوکراس، ۲۰۱۰:؛ نوکراس، کربس و پراچاسکا، ۲۰۱۱). افراد در مرحله اقدام، آشکارا مشغول اصلاح رفتارهای مشکل‏دارشان یا به دست آوردن رفتارهای جدید سالم‏اند (پراچاسکا، پراچاسکا، و جانسون، ۲۰۰۶:؛ نک.: نوکراس، کربس و پراچاسکا، ۲۰۱۱) و آن‏قدر اصلاح رفتار آنها آشکار است که از بیرون به‏راحتی قابل شناسایی است (پراچاسکا، دیکلمنت و نوکراس، ۱۹۹۲:؛ پراچاسکا و نوکراس، ۲۰۱۰).

افزون بر آنکه اقدام مشتمل بر بیشترین تغییرات رفتاری آشکار است، بودن در این مرحله، نیاز به تعهد قابل ملاحظه‏ای از سوی مراجع از جهت اختصاص زمان و صرف انرژی دارد (پراچاسکا، دیکلمنت و نوکراس، ۱۹۹۲:؛ پراچاسکا و نوکراس، ۲۰۱۰:؛ نوکراس، کربس و پراچاسکا، ۲۰۱۱). بر این اساس، افرادی که در مرحله اقدام یا نگه‏داری هستند ضمن آنکه معتقدند منافع درمان (یا منافع ایجاد توانمندی) به‏وضوح از هزینه‏های آن (هزینه‏های وجود آن مشکل یا هزینه‏های نبودن آن توانمندی) بیشتر است (مادوس و تانگنی، ۲۰۱۰) با نشان‏دادن سطح بالاتری از خودآزادسازی یا عزم راسخ، به‏شدت به خودمختاری برای ایجاد تغییر در زندگی خود اعتقاد دارند (پراچاسکا، دیکلمنت و نوکراس، ۱۹۹۲).

افرادی که در این مرحله‏اند به مدت یک روز تا شش ماه در تغییر رفتار ناسازگارانه موفق عمل کرده‏اند (نوکراس، کربس و پراچاسکا، ۲۰۱۱:؛ پراچاسکا، دیکلمنت و نوکراس، ۱۹۹۲:؛ نک.: پراچاسکا و پراچاسکا و لوسکو، ۲۰۰۱:؛ نک.: مادوس و تانگنی، ۲۰۱۰) و

گذرکردن از این مرحله، فرآیند خاص خود را می‏طلبد. افرادی که برای رفتن از مرحله آمادگی به مرحله عمل هنوز بر فرآیندهای تغییری همچون افزایش آگاهی تکیه دارند، به احتمال قوی شکست خواهند خورد. زیرا فرآیند مناسبی برای طی‏کردن این مرحله به مرحله بعد انتخاب نکرده‏اند (مادوس و تانگنی، ۲۰۱۰)، بلکه برای عبور از این مرحله به مرحله عمل نیاز به فرآیند خودآزادسازی است.

بر اساس پنج تحقیقی که برای بررسی فرآیندهای تغییر در روان‏درمانی انجام شد، مشخص شد فرآیندهای رفتاری بیشتر در مرحله اقدام استفاده می‏شود، در حالی که فرآیندهای شناختی‏عاطفی در مرحله آمادگی و تأمل بیشتر کاربرد دارد (نوکراس، کربس، و پراچاسکا، ۲۰۱۱). برخی محققان ترجیح می‏دهند مرحله آمادگی را به عنوان محرک اولیه مرحله اقدام در نظر بگیرند. ما به طور اساسی این مرحله را تصمیم‏گیری می‏نامیم (پراچاسکا، دیکلمنت و نوکراس،‏ ۱۹۹۲).

از افرادی که در مرحله آمادگی هستند باید خواسته شود که برنامه التزام درمانی‏شان را به صورت مکتوب عرضه کنند و نشان دهند که چگونه آنها با دیگران درباره این تعهد خود سخن خواهند گفت (پراچاسکا، پراچاسکا، و جانسون، ۲۰۰۶). در این میان، کمک‏کردن به بیماران به منظور شناسایی منابع حمایتی برای رفتار جدیدشان کار مهمی است؛ منابع حمایتی همچون خانواده،‏ دوستان، همکاران و... (همان).

درمانگری که با مراجعی روبه‏رو است که در مرحله آمادگی قرار دارد، در قامت «مربی ورزشی با تجربه»‏ای است که در بسیاری از مسابقات مهم شرکت داشته و می‏تواند برنامه خوبی برای بازی عرضه کند یا برنامه‏ای را که خود فرد دارد بررسی کند (نوکراس، کربس و پراچاسکا، ۲۰۱۱).

پژوهش‏هایی که برای مقایسه توزیع رفتارهای مربوط به مراحل تغییر در جمعیت‏های مختلف انجام شد نشان داد که گروه اندکی در مرحله آمادگی بودند و اکثر افراد در مرحله پیش‏تأمل و تأمل به سر می‏بردند (لافورگ، ولیسر، ریچموند و اوون،