فصل چهارم: راه و توشه

(وَ هُدُوا إِلی‏ صِراطِ الْحَميدِ)

(تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوی)

اشاره

با رویکردی عقلانی و نیز با استناد به تجربه حيات انساني، طي هر مسيري، بدون شناخت راه، داشتن راهبر و توشه ممکن نيست؛ به‌ويژه مسيري که بيراهه و کژراهه، ناهمواري و آسيب‌ها و آفات گوناگوني داشته و با پرتگاههايي همراه باشد که با اندک بي‌احتياطي، انسان را به دره هلاکت انداخته و توان طي مسير را از وي ميستاند و از دستيابي به هدف خویش ناکام ميگذارد. حال چنانچه عبور از چنین مسيری، براي انسان حياتي و لازم بوده و چگونگي گذر از آن با سعادت و کمال وي پيوندی ناگسستني داشته باشد، داشتن نقشه، راهنما و توشه لازم براي