ب. پرستش خداوند
عبادت خداوند هدف ديگري است که در آيه (وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ الّا لِيَعْبُدُونِ):۱ «و جنّ و انس را، جز برای آنكه مرا بپرستند نيافريدم» به عنوان يکي از اهداف مشترک آفرینش انسان و جن بيان شده است. با تأمل در اين آيه و بررسی آن میتوان به نکات زیر دست یافت:
نخست. تغيير سياق در اين آيه، از گفتگو با غير به گفتگو با خود، بيانگر اين نکته است که كارهايی چون خلقت، ارسال رسل و انزال عذاب، كه در آيات پيشين از آنها ياد۲ و به خدا نسبت داده شده است، اموري هستند كه فرشتگان و عوامل دیگر در آن دخالت داشتهاند؛ به خلاف غرض از خلقت و ايجاد (عبادت)، كه امری است ویژه خدای سبحان و کسی با او در آن شریک نیست.۳
دوم. گزاره «إِلَّا لِيَعْبُدُونِ» حاکی است كه آفرينش انسان و جن بدون هدف نبوده، و اين هدف، تنها عبادت خداوند است؛ به این مفهوم که «خلق»، عابد خدا باشند، نه اينكه او معبود خلق باشد؛ زیرا فرموده «إِلأ لِيَعْبُدُونِ»، يعنی «تا آنكه مرا بپرستند»، و نفرموده «تا من پرستش شوم» يا «تا من معبودشان باشم».۴