مِنَ اللَّهِ حُكْماً)۱، «گرايش و آيين»:۲(صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً)۳ معرفي ميکند؛ وصف‌های یاد شده، نشانگر اين است که فعل خداوند داراي تمامي مراتب کمال و جمال بوده و پيشنهادي بهتر يا برتر براي جايگزيني با آن نميتوان ارائه داد.۴
از جمله مواردي که خداوند در قرآن، از تعبير (أحْسَنَ الْخالِقينَ) در توصيف آفرينش گزارش کرده، آفرینش انسان است؛ برای مثال در آيه (ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظاماً فَكَسَوْنَا الْعِظامَ لَحْماً ثُمَّ أنْشَأْناهُ خَلْقاً آخَرَ فَتَبارَكَ اللَّهُ أحْسَنُ الْخالِقينَ)۵ پس از پایان آفرينش انسان به خود تبريک گفته و این آفرینش را از جلوههاي خلقت احسن خوانده است؛ ويژگي «احسن» در دو آيه (لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ في أحْسَنِ تَقْويمٍ)۶ و (وَ صَوَّرَكُمْ فَأحْسَنَ صُوَرَكُمْ)۷ به ترتيب براي بیان ترکيب هندسي و چهره‌پردازي انسان بيان شده است.
انسان، تبلور آفرينش احسن
تبيين جلوههاي احسن بودن آفرینش انسان از جمله دغدغههاي مفسران بوده است؛ در ادامه مهمترين ديدگاه‌های مفسران را در این باره مورد بررسی قرار می‌دهیم.
