فصل دوم: نیکوترین آفريده

(لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ في‏ أحْسَنِ تَقْويمٍ)^۱

(وَفَضَّلْناهُمْ عَلی‏ كَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنا تَفْضِيلًا)^۲

اشاره

در شماری از آيات قرآن، انسان، همان هيچ هست يافته، به لطف و رحمت الهی، به مقامي ممتاز در هستي دست مييابد که خداوند او را «آفريده احسن» نامیده و پس از آفرينش او به خود تبريک می‌گويد؛ آن‌گاه فرشتگان را به سجده کردن به وي امر نموده و هستي را مسخر او می‌کند.

قرآن، خداوند را با ویژگی «بهترين / احسن» در عرصههاي «آفرينش»: (الْعَزِيزُ الرَّحِيم‏ الَّذي أحْسَنَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ خَلَقَهُ)^۳، (أ تَدْعُونَ بَعْلاً وَ تَذَرُونَ أحْسَنَ الْخالِقينَ)^۴، «تشريع»: (أ فَحُكْمَ الْجاهِلِيَّةِ يَبْغُونَ وَ مَنْ أحْسَنُ