با همدیگر فرزندی خلق شود. قرآن با تعبیر «اصلاح» در آيه ۹۰ سوره انبيا (فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ وَهَبْنا لَهُ يَحْيی وَ أصْلَحْنا لَهُ زَوْجَهُ) به این نکته اشاره کرده است.۱ افزون بر این، آیه مورد نظر به نکات مهم دیگری نیز اشاره دارد که در ادامه به تبیین آنها میپردازیم.
الله، آفريدگار انسان
بیتردید، آفريدگار انسان، خداوند است؛ قرآن نسبتِ آفرينش انسان به خداوند را به دو شکل مفرد «قَد خَلَقتُكَ: من تو را آفريدم»۲ و جمع در آيات ديگر، مانند «انّا خَلَقناهُ: ما انسان را آفريديم»۳ بيان کرده است.۴ واژه «خلق» در زبان عربي به معناي ايجاد يک پديده است و در زبان فارسي برابر نهاد آن «آفريدن» ميباشد. نشانه زباني «قد» براي تأکيد بر تحقق يک عمل بهکار ميرود؛ چنان که در آيه نخست آمده است. تقابل تعبیرهای «من انسان را آفريدم» یا «انسان چيزی نبود» به این نکته دلالت ميکند که آدمی آفرينش خويش را مرهون خداوند بوده و بدون آن امکاني براي حيات وي وجود ندارد.
انسان، هيچِ هستيافته
از منظر زمانشناسي، آیه نهم سوره مریم به دورهاي اشاره دارد که انسان نیستی محض بوده و سپس وجود يافته و در شمار موجودات قرار گرفته