خبائث
«خبائث» عنوان كلي ديگري براي چیزهای حرام است كه تنها در آيه (الَّذينَ يتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِي الْأُمِّي الَّذي يجِدُونَهُ مَكْتُوباً عِنْدَهُمْ فِي التَّوْراةِ وَ الْإِنْجيلِ يأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ ينْهاهُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ يحِلُّ لَهُمُ الطَّيباتِ وَ يحَرِّمُ عَلَيهِمُ الْخَبائِثَ...)؛۱ در اين آيه، تحريم خبائث از «اهداف» رسالت حضرت محمد صلی الله علیه و آله ياد شده است.
برخي از پیروان مذهب شافعی در تبيين «يحرّم عليهم الخبائث» گفته‌اند منظور حرام بودن چیزهایی است که عرب خبيث بشمارد؛ يعني حيواني که در آيات و روايات، دستور خاصي مبنی بر حلال و حرام بودن آن و نیز امر و نهي نسبت به قتل آن وجود نداشته باشد، در اين صورت چنانچه اعراب آن را طيب به شمار آورند، حلال بوده و اگر خبيث بدانند، حرام است؛ دليل اين گروه از فقهيان شافعي افزون بر آيه یاد شده در سوره اعراف، آيه چهارم سوره مائده است: (يسْئَلُونَكَ ما ذا أُحِلَّ لَهُمْ قُلْ أُحِلَّ لَكُمُ الطَّيبات)؛ برابر اين توجيه، واژه «طيبات» در دو آيه ياد شده به معناي «حلال» نيست و در طیب و خبیث بودن يك چيز، تنها به عادت عمومي اعراب توجه شده و توجه به عرفهاي خاص رعایت نشده‌اند؛ چرا كه درغیراین‌صورت به اختلاف احکام در حلال و حرام می‌انجامید.۲
