فصل نخست: انسان، هيچِ هست‌يافته

اشاره

توجه به پيشينه، خاستگاه و پديدآورنده انسان، از جمله مسائلي است که در قرآن توجهی ویژه به آن شده است؛ قرآن پرسش‌هاي بنيادين اين مسئله، همچون «آفريدگار انسان کيست؟»، «آيا انسان هماره از زمان ازل وجود داشته است؟»، «جايگاه وجودي انسان در نظام هستي چيست؟» و... را مدنظر داشته و پاسخي شايسته بدان داده است.

در نگاه قرآن، انسان در برههاي از زمان، نشاني از وجود و حيات نداشته و خداوند او را از نعمت وجود بهره‌مند کرده است: (... و قَد خَلَقتُكَ مِن قَبلُ ولَم تَكُ شيًا)^۱؛ (أَوَ لَا يَذْكُرُ الاْءِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ وَ لَمْ يَكُ شَيْئا)^۲.