فصل ششم: ستایش و بندگی

(فَاسْجُدُوا لِلَّهِ وَ اعْبُدُوا)^۱

اشاره

در منطق قرآنی، ستایش خداوند، نشانه رشد و بلوغ ایمانی انسان است؛ ستایش خدا به‌سان آب حیاتی است که به زندگی انسان معنا و طراوات می‌بخشد؛ چتری است که او را از هر گزندی مصون داشته و سپری است که ایمان را از ربایش ابلیس حراست می‌کند؛ ستایشِ خداوند، افزون‌ بر اینکه نشان بلوغ ایمانی است، پاسخی به یک نیاز فطری به‌شمار می‌رود؛ انسان به لحاظ فطری هماره این احساس را دارد که خود را وابسته و دل‌بسته به قدرت برتر هستی نشان دهد؛ همان نیرویی که انسان و نظام هستی را پدید آورده و اصل وجود و بقای آن وابسته به لطف اوست.