ترديد در آفرينش

(وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلاً وَ نَسِيَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ يُحْيِ الْعِظامَ وَ هِيَ رَميمٌ)

(أَوَ لَا يَذْكُرُ الاْءِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ وَ لَمْ يَكُ شَيْئا)

اشاره

در نگرش قرآني، ميان آغاز و فرجام حيات انساني، پيوندی وجود داشته و هرگونه معرفت و باور در باره آغاز حيات انساني در ترسيم فرجام آن موثر است. انسان هماره از خود می‌پرسد که آيا مرگ پايان زندگي است يا آغاز آن؟ و يا مرحله‌اي مياني است؟^۱ آيا پس از مرگ، انسان دوباره زنده خواهد شد؟ قرآن براي پاسخ به اين پرسش‌ها و زدودن ترديدها، انسان را به اندیشیدن فرا مي‌خواند در این که پيش از آفريده شدن چه بوده است؟ و آيا کسي که انسان را آفريده، قادر نيست به او حیاتی

دانسته و در نتيجه، طمع کرد که او هم از خدای تعالی بخواهد تا فرزندی پاکیزه را روزي‌اش كند. با توجه به آنچه گفته شد، روشن است که رزق یادشده، رزقی است كه بر كرامت الهی نسبت به مريم دلالت دارد.^۱

بی‌تردید آنچه برای مریم عليها السلام اتفاق افتاد، امری خارق‌العاده و کرامتي براي وی بود،^۲ هرچند اين امر از نگاه عادي بس دشوار و شگفت به نظر می‌رسد. در اثر مشاهده اين کرامت بود که حضرت زکريا علیه السلام به رغم آگاهي از فرتوتي خود و همسرش، فرزندي را از خداوند درخواست کرد؛^۳ زيرا با مشاهده امر خارق‌العاده‌اي چون فرستادن غذای آسماني براي مريم عليها السلام، تحقق دعاي خود را نيز امري بسيار آسان مي‌دانست.^۴ بديهي است که پيام اين آيه به زکریا اختصاص نداشته و براي همه انسانها درس‌آموز است؛ چرا که انسان نبايد در هرشرايطي از قدرت خداوند، غفلت نموده و هماره باید او را در تحولات جهانِ هستی موثر بداند. بنابراین، برخلاف دیدگاه طبيعت‌گرايان که باور دارند برای تولد فرزند، پدر و مادر نباید پير باشند، خداوند از پدر و مادر پير نيز می‌تواند فرزندي به دنيا آورد.