مديريت و كار ، سبب مى شوند كه انسان با آرامش و آسودگى زندگى كند . انسان هر گاه باور كند كه خداوند روزى دهنده است ، ديگر اندوه روزى را نمى خورد؛ چرا كه مى داند خداوند متعال ، در صورتى كه او در طلب روزى خود سستى نكند ، روزى اش را تضمين كرده است . چنين كسى ، حرص نيز نمى ورزد و خود را ـ بيش از حدّى كه رَواست ـ در كام سختى ها و خطرها نمى اندازد ؛ بلكه به زندگى كريمانه قناعت مى كند و نيز آنچه را از حدّ رفع نيازش فراتر باشد ، انفاق مى نمايد كه اين خود ، مايه شكوفايى اقتصاد در گستره جامعه و خدمتى به همه انسان هاست ۱ ، و اين است معناى ميانه روى در طلب دنيا .
