۱۳۸۵. امام صادق عليه‏السلام : خردمندان ، در حقيقت ، كسانى هستند كه انديشه‏شان را به كار بستند ، تا آن كه از آن ، خدا دوستى را به ميراث بردند ؛ زيرا چون قلبْ خدا دوستى را به ميراث بَرَد ، روشنى مى‏گيرد و لطف و توجّه به سويش مى‏شتابد. پس‏چون به منزلت لطف و توجّه برسد، از فايده‏مندان مى‏گردد؛ يعنى حكيمانه سخنى مى‏گويد . پس چون حكيمانه سخن بگويد ، داراى هشيارى و زيركى مى‏شود . پس چون به منزلتِ زيركى برسد ، آن را در راه قدرت به كار مى‏برد و چون آن را در راه قدرت به كار بَرَد ، طبقات هفتگانه را مى‏شناسد و چون به اين منزلت برسد ، انديشه‏اش با لطف ، حكمت و بيان ، همراه مى‏شود و آنها را به كار مى‏بندد و چون به اين منزلت برسد ، خواسته و دوستى‏اش را در راه خالق خود قرار مى‏دهد . پس چون چنين كرد ، به منزلتِ بزرگ‏تر مى‏رسد و خدا را با چشمِ دلش مى‏بيند و حكمت را از راهى جز راه حكيمان به ميراث مى‏بَرد ، و علم را از راهى جز راه عالمان به ميراث مى‏بَرَد و صدق را از راهى جز راه صدّيقان به ميراث مى‏برد .

۱۳۸۵. الإمام الصادق عليه‏السلام : إنَّما اُولُو الأَلبابِ الَّذينَ عَمِلوا بِالفِكرَةِ حَتّى وَرِثوا مِنهُ حُبَّ اللّه‏ِ ؛ فَإِنَّ حُبَّ اللّه‏ِ إذا وَرِثَهُ القَلبُ استَضاءَ ، وأسرَعَ إلَيهِ اللُّطفُ ، فَإِذا نَزَلَ مَنزِلَةَ اللُّطفِ صارَ مِن أهلِ الفَوائِدِ ؛ تَكَلَّمَ بِالحِكمَةِ ، فَإِذا تَكَلَّمَ بِالحِكمَةِ صارَ صاحِبَ فِطنَةٍ ، فَإِذا نَزَلَ مَنزِلَةَ الفِطنَةِ عَمِلَ بِها فِي القُدرَةِ ، فَإِذا عَمِلَ بِها فِي القُدرَةِ عَرَفَ الأَطباقَ السَّبعَةَ ، فَإِذا بَلَغَ إلى هذِهِ المَنزِلَةِ صارَ يَتَقَلَّبُ فِكرُهُ بِلُطفٍ وحِكمَةٍ وبَيانٍ ، فَإِذا بَلَغَ هذِهِ المَنزِلَةَ جَعَلَ شَهوَتَهُ ومَحَبَّته ^۱ في خالِقِهِ ، فَإِذا فَعَلَ ذلِكَ نَزَلَ المَنزِلَةَ الكُبرى ؛ فَعايَنَ رَبَّهُ في قَلبِهِ ، ووَرِثَ الحِكمَةَ بِغَيرِ ما وَرِثَهُ الحُكَماءُ ، ووَرِثَ العِلمَ بِغَيرِ ما وَرِثَهُ العُلَماءُ ، ووَرِثَ الصِّدقَ بِغَيرِ ما وَرِثَهُ الصِّدّيقونَ . ^۲