۱۳۶۳. امام على عليه‏السلام : هرگاه خداوند ، بنده‏اى را دوست بدارد ، قلبى سليم و پاك و خويى استوار ، روزى‏اش مى‏كند .

۱۳۶۴. امام على عليه‏السلام : بخشندگى و دلاورى، صفاتى ارجمند هستند كه خداوند سبحان، آنها را در وجود هركه دوستش بدارد و آزموده باشد ، مى‏نهد .

۱۳۶۵. امام صادق عليه‏السلام : هرگاه خداوند ، بنده‏اى را دوست بدارد ، عمل به هشت صفت را به او الهام مى‏فرمايد : چشمْ فرو پوشيدن از گناهان ، ترس از خداوند عز و جل ، شرم ، بردبارى ، شكيبايى ، امانتدارى ، راستى و بخشندگى .

۱۳۶۶. امام صادق عليه‏السلام : از جمله آنچه خداوند به موسى عليه‏السلام وحى كرد و در تورات بر او نازل فرمود ، اين بود : «من خدايى هستم كه جز من خدايى نيست . خلق را آفريدم و خير را آفريدم و عمل به آن را بر دستان آن كه دوست دارم ، جارى ساختم . پس خوشا به حال آن كه خير را بر دستانش جارى مى‏سازم !» .

۱۳۶۷. امام صادق عليه‏السلام : فقر ، همچون شهادت ، در خزانه خداوند است و آن را جز به بندگان مؤمنى كه دوستشان دارد ، نمى‏بخشد .

۱۳۶۸. امام صادق عليه‏السلام : در جوانى ، سخت در عبادت كوشا بودم . پدرم به من فرمود : «پسركم ! كمتر از آنچه مى‏بينم ، خودت را رنجه ساز كه خداوند عز و جل هرگاه بنده‏اى را دوست بدارد ، از او به كم ، خشنود مى‏شود» .

۱۳۶۹. امام صادق عليه‏السلام : خداوند عز و جل هرگاه بنده‏اى را دوست بدارد و او اندك كار خيرى انجام دهد ، در برابر آن اندك ، به او پاداشِ بسيار مى‏دهد و دادن پاداش بسيار در برابر كارِ اندك ، بر او سنگين نمى‏آيد .

۱۳۶۳. عنه عليه‏السلام : إذا أحَبَّ اللّه‏ُ عَبدا رَزَقَهُ قَلبا سَليما ، وخُلُقا قَويما . ^۱

۱۳۶۴. عنه عليه‏السلام : السَّخاءُ وَالشَّجاعَةُ غَرائِزُ شَريفَةٌ ، يَضَعُهَا اللّه‏ُ سُبحانَهُ فيمَن أحَبَّهُ وَامتَحَنَهُ . ^۲

۱۳۶۵. الإمام الصادق عليه‏السلام : إذا أحَبَّ اللّه‏ُ تَعالى عَبدا ألهَمَهُ العَمَلَ بثَمانِ خِصالٍ : غَضِّ البَصَرِ عَنِ المَحارِمِ ، وَالخَوفِ مِنَ اللّه‏ِ جَلَّ ذِكرُهُ ، وَالحَياءِ ، وَالحلفِ ^۳ ، [وَ] الصَّبرِ ، وَالأَمانَةِ ، وَالصِّدقِ ، وَالسَّخاءِ . ^۴

۱۳۶۶. عنه عليه‏السلام : إنَّ مِمّا أوحَى اللّه‏ُ إلى موسى عليه‏السلام وأنزَلَ عَلَيهِ فِي التَّوراةِ : إنّي أنَا اللّه‏ُ لا إلهَ إلاّ أنَا ، خَلَقتُ الخَلقَ ، وخَلَقتُ الخَيرَ وأجرَيتُهُ عَلى يَدَي مَن اُحِبُّ ، فَطوبى لِمَن أجرَيتُهُ عَلى يَدَيهِ . ^۵

۱۳۶۷. عنه عليه‏السلام : الفَقرُ مَخزونٌ عِندَ اللّه‏ِ كَالشَّهادَةِ ، ولا يُعطيهِما إلاّ مَن أحَبَّ مِن عِبادِهِ المُؤمِنينَ . ^۶

۱۳۶۸. عنه عليه‏السلام : اِجتَهَدتُ فِي العِبادَةِ وأنَا شابٌّ ، فَقالَ لي أبي : يا بُنَيَّ ، دونَ ما أراكَ تَصنَعُ ؛ فَإِنَّ اللّه‏َ عز و جلإذا أحَبَّ عَبدا رَضِيَ عَنهُ بِاليَسيرِ . ^۷

۱۳۶۹. عنه عليه‏السلام : إنَّ اللّه‏َ عز و جل إذا أحَبَّ عَبدا فَعَمِلَ عَمَلاً قَليلاً جَزاهُ بِالقَليلِ الكَثيرَ ، ولَم يَتَعاظَمهُ أن يَجزِيَ بِالقَليلِ الكَثيرَ لَهُ . ^۸